خبر ورزشی/ فوتبالیست ها در فوتبال ایران هیچ اتحادیه یا تشکلی ندارد و گلایه های خود را از وضعیت موجود و تصمیمات خلق الساعه از سوی فدراسیون فوتبال را با مصاحبه مطرح می کنند.
اعتراض به وضعیت موجود و مصاحبه علیه تصمیمات هیچ فایده ای برای فوتبالیست ها نداشته است و چیزی که کمک می کند، فوتبالیست ها قوق قانونی و منطقی خود را طلب کنند، تشکیل یک اتحادیه و پیگیری درخواست ها به صورت رسمی و به کمک اتحادیه است. اتحادیه ای که به طور حتم می تواند در تصمیم گیری منطقی در سطح کلان به فوتبال باشگاهی و حتی ملی کمک کند.
در فوتبال حرفه ای اتحادیه برگزاری مسابقات، بازیکنان و مربیان در کنار هم هستند و نه رودروی هم و البته ممکن است در تصمیم گیری با هم بحث کنند اما چون بحث ها بر اساس داده ها صورت می گیرد در پایان با یک نتیجه منطقی همراه می شود. اما در فوتبال این فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ هستند که تصمیم می گیرند و بعد از تصمیم گیری است که مربیان، باشگاه ها و بازیکنان وارد عمل می شوند که این نوشدارو بعد از مرگ سهراب است. اتفاقا این اتحادیه ها باید در قانون سازی نقش داشته باشند.
نمونه اش قوانین اخیری که در مورد نقل و انتقالات وضع شده است. فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ در تصمیمات اتحاذ شده از هیچ بازیکن، مربی و باشگاهی مشورت نگرفته اند و این بی تعارف ضعف باشگاه ها، مربیان و بازیکنان است. این ها وقتی اتحادیه ای ندارند به خصوص بازیکنان چطور می توانند در جهت جلوگیری از تضییع حقوق خود گام بر دارند. آقایان! فردا دیر است؛ همین امروز اتحادیه تشکیل بدهید.
در فوتبال ایران هر تیم لیگ برتری از ۱۹ بازیکن بزرگسال و ۷ بازیکن زیر ۲۳ سال در ترکیب بهره می برد. این می شود ۴۱۶ بازیکن. آنوقت ۴۱۶ بازیکن هیچ مجرای قانونی برای پیگیری مطالبات خود ندارند! مجرایی که عدم حضور آنها موجب شده تا در قوانین جدید نقل و انتقالاتی هم چیز به سود باشگاه ها تعریف شود.