«یک بار عکس‌هایی را که خودش آنجا از دیوار نوشته‌های تکفیری‌ها و رزمندگان ارتش سوریه گرفته بود، نشانم داد. بین آن‌ها عکس یکی از رزمنده‌های ایرانی بود که شعاری به زبان عربی روی دیوار می‌نوشت. به این عکس که رسیدیم محمودرضا گفت: بعد از نوشتن شعار زیرش نوشت «جیش الخمینی فی سوریا^(۱)».
و زد زیر خنده!

گفتم: به چی می‌خندی؟

گفت: تکفیری‌ها از ما و نام امام خمینی(ره) خیلی می‌ترسند.

بعد تعریف کرد: «یک روز در یکی از محلاتی که اهالی‌اش آنجا را ترک کرده بودند، متوجه پیرمردی شدیم که سرگردان به این طرف و آن طرف می‌دوید. رفتیم جلو و پرسیدیم چه شده؟ گفت پسرش مجروح است و در خانه افتاده؛ ولی کسی نیست که کمک کند.

با تعدادی از بچه‌ها رفتیم داخل و دیدیم پسرش یکی از همین تکفیری‌هاست! هیکلِ درشت، ریش بلند و لباس چریکی به تن داشت. گوشه‌ای افتاده بود و خون زیادی از پایش رفته بود.

تا متوجه ما شد، شروع کرد به داد و فریاد کردن و هرچه از دهانش در آمد، نثار ما کرد! همین طور که که داشت فریاد می‌زد و بد و بیراه می‌گفت، یکی از بچه‌ها رفت نزدیکش و توی گوشش گفت: میدانی ما کی هستیم؟ ما ایرانی هستیم!

این را که گفت دیگر صدایی از طرف در نیامد!»

(۱). ارتش خمینی در سوریه.