خراسان/ « حق امیرالمومنین بر گردن انسانیت » عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم کورش شجاعی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
 
امیرالمومنین آن پرورده دامان خاتم النبیین، برترین و والاترین مخلوق حضرت رب العالمین است و ارزشمندترین هدیه و عطیه الهی بعد از محمد مصطفی (ص) به اهل آسمان و زمین.
همو که «جان پیامبر» و عبدصالح خداوند و تجسم عبودیت و بندگی بود. مرید و مطیع محض حبیب خدا، علمدار حضرت مصطفی، ایستاده بر قله دانایی و باب مدینه علم نبوی. 
همان علی که حتی لحظه ای از عمر گرانبهایش در شرک و کفر سپری نشد و اولین مرد ایمان آورنده به آیین پاک محمدی بود.
همان علی که به فرمایش حضرت ختمی مرتبت برای پیامبر به منزله هارون برای موسی کلیم بود و «حدیث دار» از زبان آخرین برگزیده پروردگار در شأن و مقام او جاری شد. همو که برادر، پسر عم، وصی، جانشین، جان فدا، مرید و مطیع و جان پیامبر اعظم بود. همان علی که ازهد، اتقی، اعدل، اعلم، اشجع بود و خداوند علی اعلی این عبد صالح را خود به علی نامبردار فرمود و مقام کبریایی حضرت رحمان و رحیم خود فرمان داد که علی را «امیرالمومنین» خطاب کنند.

و چه امیرالمومنینی که دریای علم و حکمت و معرفت در وجودش موج می زد اما حتی یک «دم» و یک «قدم» بر پیامبر عظیم الشأن اسلام در هیچ امری پیشی و سبقت نگرفت چه رسد به سرپیچی و اطاعت نکردن از رسول خدا (ص).
حضرت مولا پس از حبیب خدا، بی همتا بود در ایمان و باور به حق تعالی، در توکل و بندگی در خلوص نیت و اخلاص در عمل، در مقابله با کفر و جهل و گمراهی و شرکت و نفاق و ریا، حضرت علی بن ابیطالب تجسم تام و تمام انسانیت، جلوه و آیه و آینه تمام نما و جلوه حضرت آفریدگار بود.
او که «قرآن ناطق» بود و کلام و کردارش خدایی و قرآنی و محمدی در عرصه ایمان چنان بود که خود می فرمود اگر همه پرده ها کنار رود و غیب آشکار شود، ذره ای بر ایمان علی اضافه نمی شود. او که در عرصه پیکار و مقابله با کفر و جهل و نفاق نیز بی همتا بود و فاتح بدر و خیبر و خندق و ... جان فشانی در «راه خدا» را بدان جا رسانید که رسول خدا در حق اش فرمود ضربه علی در یوم خندق، افضل از عبادت جن و انس است. آن چنان در پیشگاه یتیمان متواضع بود که نه تنها بر فراهم آوردن سفره آنان همت می گمارد بلکه آن اشجع الناس و امیرالمومنان، کودکان یتیم را بر پشت خود می گذاشت تا گل لبخندی بر لبان بشکفد.
آن خیبرشکن در عرصه پیکار نیز تنها از «پی حق» شمشیر می زد و حتی یک چرخش شمشیرش از «پی نفس» نبود، عدالت علی نیز در تمامی عرصه ها بی همانند بود. چه آن گاه که به رای قاضی درباره شکایت یک یهودی و ادعای مالکیت او درباره «زره» به راحتی تن داد، چه آن گاه که در مقابل تقاضای اندکی بیشتر از بیت المال توسط برادرش عقیل، آهن گداخته به دست او نزدیک کرد. حضرت مولا همو که حضرت مصطفی خود و علی را پدران امت می خواند. همان وجود مبارکی است که به فرمان خداوند حکیم، در حجة الوداع و در غدیر خم توسط پیامبر به عنوان وصی، خلیفه و جانشین رسول خدا معرفی شد و حدیث مبارک و سرنوشت ساز «مَنْ کُنْتُ مَوْلَاهُ فَهَذَا عَلِیٌّ مَوْلَاهُ» از مأذنه جهاز شتران از برکه غدیر در گوش تمام جهان و برای همه اعصار جاری شد که اگر به آن عمل می شد ...
علی (ع) آن یگانه کُفو و همتای حضرت زهرای اطهر، آن بهترین همسر، آن برترین پدر و مهربان ترین و والاترین انسان و امام انس و جان، آن تنها امیرالمومنین که حتی دیگر ائمه معصومین بدین لقب نامبردار نیستند، آن ولی و امام و حاکم و حکمرانی که در همان دوره کوتاه چهار سال و اندی حکومت خود با وجود تحمیل سه جنگ بزرگ داخلی، کارهایی کرد «کارستان»؛ حکومت و حکمرانی اش و فرمان نامه اش به مالک اشتر و ... همچنان و تا ابد الگویی بی نظیر و بی مانند است.
و این علی و امیرمومنان و این ساقی کوثر چه حق ها که بر گردن انسان و انسانیت ندارد! پس آیا تلاش برای شناخت و معرفت حضرت مولا و شناخت سبک زندگی و سیره مبارکش، وظیفه همه انسان ها خصوصا مسلمانان در همه اعصار نیست؟ 
آیا عمل یا حداقل تلاش برای الگو قراردادن نوع حکومت و حکمرانی امیرالمومنین (ع)وظیفه همه حاکمان و حکمرانان نیست؟ 
آیا ترویج سبک و سیره حکومت علوی وظیفه ای جدی و سرنوشت ساز به ویژه در عصر و شرایط کنونی برای همه مسئولان و مردم نیست؟!
آیا حق امیرالمومنین، علی بن ابیطالب بر گردن انسان و انسانیت را آن چنان که باید شناخته ایم؟!
آیا آن چنان که باید همه ما درک کرده ایم که چرا و چگونه و در چه شرایطی و با ایجاد چه جو تبلیغی و رسانه ای مسمومی در سایه تزویر و ریا و جهالت و تحجر و دور شدن مردم از گرد خورشید وجود امامت و ولایت، شمشیر جهالت بر سر امامت و ولایت فرود آمد و آن غم بزرگ بر عالم مستولی شد؟!