ورزش 3/اگرچه از بُعد سیاسی و بعد از حدود هفت سال جدال سرد و پر اصطکاک ، رابطه ایران و سعودی رو به دوستی و مدارا گذاشته است اما از یاد نبریم این پیکار پنهان و آشکار با همان «شدت و حدت» گذشته کماکان در بطن فوتبال دو کشور وجود دارد.
آنچه قرار است در ادامه بخوانید حقیقتا مخاطب عام ندارد، نه برای هواداران فوتبال است و نه حتی برای مدیران میانی.مخاطب خاص‌مان صرفا مدیران بسیار بالادستی و تصمیم‌گیر است.آنهایی که می‌بایست«ریل» اصلی را کار بگذارند و با تهیه سخت افزار، مقدمات این رقابت« جان‌فرسا» را مهیا سازند.
عربستان این نبرد را به فاز دیگری انتقال داده است،میلیاردها دلار هزینه کرده تا نه تنها درون که بیرون از مستطیل سبز هم دست بالا را داشته باشد.لباس النصر هیچگاه برای هیچ نوجوان ایرانی اهمیت نداشته و حتی الهلال که طلایه‌دار سعودی‌ها به شمار می رود،لباسش کوچکترین اهمیتی،دست کم بین ایرانی ها ندارد، اما وقتی پای رونالدو و نیمار به میان بیاید، قضیه کاملا متفاوت می شود.بسیار هم متفاوت و متمایز. این همان فاز دوم نبردی است که متاسفانه ما هیچ تمهیداتی درباره اش نیاندیشیده‌ایم لااقل تا امروز .
شاید عنوان شود هیچ کشوری در جهان جز عربستان اینچنین در فوتبال لجام گسیخته ،سرمایه‌گذاری  نمی کند، این حرف تا حدودی درست است اما موضوع صرفا خرید رونالدو و نیمار نیست.قرار نیست ما هم نعل به نعل گرته برداری کنیم و فردا روزی برویم و ستاره های جهان را صرفا برای نمایش به ایران بیاوریم. به هیچ عنوان چنین برنامه ای نه عقلانی است و نه در دراز مدت باعث پیشرفت فوتبال می شود. اما از یاد نبریم برای رقابت با تیم‌های تا بن‌دندان تجهیز شده سعودی مجبوریم بازیکنانی را جذب کنیم که در چنین رقابت هایی عنان از کف ندهند و از خود بی‌خود نشود.  
مدیران النصر لحظه‌ای نبود که با رونالدو و پیراهنش به ما فخر نفروشند.اما حقیقتا چه کسی خوابش را می‌دید کیت النصر آنقدر حائز اهمیت شود که جمعیتی را مقهور خویشتن کند؟ النصر نه، آن رونالدو است که به آنها اعتبار داده است. 
نبرد تازه شروع شده و اگر قرار باشد وضعیت بد اقتصادی و همچنین تحریم‌ها را بهانه‌ای بر نحیف کردن سبد ورزش و فوتبال کنیم، مسلما شکست های تلخ‌تری در انتظارمان است.

در این سوی مرز ها در داخل کشور ،باشگاه سپاهان هم بودجه‌اش را دارد و هم به درستی فکر چنین روزهایی را کرده است. آیا گذاشتن سقف و محدود کردن تیم های ما جز تحقیر برابر حریفان، سود دیگری دارد؟ 
اتاق فکر می خواهیم
مدیران بالادستی باید همین امروز، اتاق فکری را  با خبرگان این حوزه تشکیل دهند .
یا باید از این رقابت پاپس بکشیم یا با تجهیز تیم های مان، نبردی آبرومند را آغاز کنیم.کسی خواهان خرید دویست میلیون یورویی نیست اما چرا چند نماینده ایران نباید بازیکنان دست کم چند میلیون دلاری داشته باشند؟
مدیریت پرسپولیس صریحا می‌گوید زورمان به خرید فلان مهاجم خارجی نرسید چون قیمتش بالای یک و نیم میلیون یورو بود و مجبور شدیم یک وینگر بی نام و نشان را با ۳۰۰ تا ۴۰۰ هزاری بخریم! حقیقتا با این طرز فکر، با این قوانین، با این گل به خودی‌ها می شود انتظار موفقیت داشت؟
واقعیت این است که یک مهاجم خوب چند میلیون یورویی  احتمالا توپ و تور و گلر النصر را یکی می‌کرد همانطور که بازیکن نه چندان معروف آنها با پرسپولیس و بیرانوند چنین کرد و گل دوم را به زیبایی به ثمر رساند.
تفاوت دقیقا در همین موارد‌ است. اگر لوکادیا بود آیا پرسپولیس نیمه اول پیش نمی افتاد؟ شاید یک گل همه برنامه های النصر را برهم می‌زد.اما امان از دستان خالی به وقت شکار شیر.
فردا دیر است باید همین حالا تکلیفان را دست کم با خودمان روشن کنیم.
حق فوتبال تمام و کمال در گلوی «حق پخش تلویزیونی» مانده است. مادامی که این «مهم» حل نشود، آش و کاسه همین است که بوده و اینک دو راه بیشتر پیش روی ما نیست ؛ 
۱-باید همانند حاکمیت سعودی ،دولت بیاید با خرید ۷۵ درصد ۴ باشگاه بزرگ، چند میلیارد یورو تنها در یک پنجره تابستانی هزینه کند که همه می دانیم این خوابی بیش نیست
2- یا همانند دیگر کشورهای صاحب نام فوتبال ،درآمد مشخص و قابل توجهی را به واسطه حق پخش به همه تیم ها اختصاص بدهیم.درست مانند لالیگا و‌ یا پولدارترین لیگ جهان ؛ لیگ برتر انگلیس.در آنجا مسلما درآمد بارسا و رئال بالاتر از اوساسونا است.یا سیتی و لیورپول به مراتب بیشتر از وستهام کاسب هستند. 
با گفتن  این جمله کلیشه ای که تلویزیون ایران دولتی است  نمی‌شود حقیقت را زیر خروارها توجیه خاک کرد. 

در اینجا مسلم است زور مهدی تاج و مدیران باشگاهی به صدا و سیما نمی رسد نه تنها «وزیر ورزش و جوانان»  بلکه شخص اول امور اجرایی کشور یعنی«رییس جمهور»باید یک بار برای همیشه به این موضوع ورود کند.
دیگر فرصتی نداریم.رقیبمان چنان تجهیز شده که این رقابت دیگر شبیه قبل نیست.ما محتاج حداقل دو ورزشگاه مدرن و تازه ‌ساز در تهران هستیم.
نمایندگان ایران در (ACl) باید هرکدام  دست کم چند مهره گران قیمت خارجی داشته باشند تا بعد از شکست، در خانه  خالی از هوادار، جوان جو زده ما ،پیراهن رونالدو را گدایی نکند. 
ما کشور بی پولی نیستیم.ما همانطور که در دیگر رشته‌ها، همواره در المپیک بالاتر از همه همسایه هایمان، آقایی می‌کنیم باید در عرصه فوتبال باشگاهی هم مقتدر باشیم.
نگذارید مجری سرمست از پیروزی سعودی به چمن بد ،ورزشگاه قدیمی و دوربین‌های‌ بی کیفیت ما بخندد.  فوتبال برای نزدیک تر شدن ملت هاست اما باید برای حضور در یک میهمانی بزرگ ‌‌ مجلل که هرکسی را در آن راه نمی‌دهند، لباسی فاخر و‌ درخور پوشید. 
ما محتاج پول اضافه برای فوتبال نیستیم، همان حق واقعی،حق پخش تلویزیونی را به باشگاه هایمان بدهید.
نگوییم چرا فولاد مبارکه در فوتبال این همه هزینه می‌کند، بلکه راه ورود پول به دیگر باشگاه های بزرگ و کوچک را هموار کنیم. 
آقایان مدیر، تصمیم سازان بالادستی، قبول کنید فوتبال خیلی وقت است در سبد سعودی ها برای رقابت با ما جا گرفته است.
بهار سال ۱۳۹۴ یادتان هست در ورزشگاه پر از تماشاگر آزادی، پرسپولیس که از قضا شبیه امروزش نبود،از سد النصر گذشت؟یادتان است مهر ۱۳۹۹ در دوحه مجددا چگونه از آنها عبور کردند و به فینال لیگ قهرمانان آسیا رسیدند ؟

شما حق فوتبال را بدهید،ورزشگاه مدرن بسازید و دست کم سالی یک همت به باشگاه های بزرگ مان‌ از حق پخش بدهید.
لزوما نباید دویست میلیون یورو برای چند سوپر ستاره مثل رونالدو، نیمار و بنزما هزینه کرد، تیم های ما با چند بازیکن خوب خارجی چند میلیون یورویی، باز هم آنها را خفت می‌کند.صدای فوتبال را بشنوید ، خوب یا بد، زشت یا زیبا، خوشبختانه یا متاسفانه ،امروز زلف غرور میلیون‌ها جوان ایرانی به  چشم فوتبال گره خورده است. شکست دادن رقبای سعودی با این ستاره ها، چنان موجی در جوانان ما ایجاد می‌کند که با میلیاردها میلیارد پول نمی‌شود مشابهش را ایجاد کرد؛ فوتبال یک موتور محرکه است، بیائید و تهدیدفعلی را تبدیل به فرصتی تاریخی کنیم.
صدای ما را بشنوید ،دست فوتبال را بگیرید، قول می‌دهم پشیمان نخواهید شد.