بنیاد پارکینسون انگلیس نیز می‌گوید مغز بیمار مبتلا به پارکینسون به اندازه کافی هورمون دوپامین دریافت نمی‌کند.

دوپامین، هورمون مسئول نقل و انتقال الکترونیکی میان سلول‌های مغز است. با از میان رفتن سلول‌های عصبی مغز، مقدار هورمون دوپامین هم در مغز کاهش می‌یابد.

سازمان بهداشت عمومی انگلیس عوارض عمده پارکینسون را لقوه (لرزش بی اختیار اندام‌ها)، کند شدن حرکات و انقباض عضلات توصیف کرده است.

همچنین در میان سایر عوارض بیماری، ناتوانی در حفظ تعادل بدن، دردهای عصبی، بی اختیاری ادرار، بی‌خوابی، تعرق بیش از حد، افسردگی و اضطراب است.

به گفته متخصصان، هیچ درمانی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، اما داروها اغلب به طور چشمگیری به کنترل علائم کمک می کنند. بیمار مبتلا به پارکینسون باید با پزشک متخصص همکاری کند تا به یک برنامه درمانی مناسب که علائم را به بیشترین میزان تسکین داده و کمترین عوارض جانبی را داشته باشد، دست پیدا کرد. در موارد پیشرفته تر، ممکن است جراحی توصیه شود.