پس از مشاهده این رویداد، «جاناتان مکداول»(Jonathan McDowell)، اخترشناس و اخترفیزیکدان «مرکز اخترفیزیک هاروارد اسمیتسونین»(CfA) و عضو تأییدشده پلیس مداری که به خاطر حل کردن این نوع معماهای مداری شناخته‌شده است، توانست به سرعت مقصر را پیدا کند.

مک داول در یک توئیت نوشت که این گلوله‌های آتشین، نتیجه طبیعی پایان عمر زباله‌های فضایی هستند که در جو زمین می‌سوزند؛ به‌ویژه، یک بسته ارتباطی نسبتا کوچک که زمانی به «ایستگاه فضایی بین‌المللی»(ISS) متصل شده بود.

این قطعه بازنشسته ۳۱۰ کیلوگرمی موسوم به «ICS-EF»، مسئول برقراری ارتباط بین ماژول «کیبو»(Kibo) در ایستگاه فضایی بین‌المللی و مرکز کنترل ماموریت بود. پرتاب ICS-EF در سال ۲۰۰۹ انجام گرفت و این قطعه ارتباطی در سال ۲۰۲۰ از ایستگاه فضایی بین‌المللی به مدار فروپاشی پرتاب شد.

مشاهداتی از این دست احتمالا رایج‌تر می‌شوند. ناسا و وزارت دفاع آمریکا در حال حاضر بیش از ۲۷ هزار قطعه زباله فضایی شناخته‌شده را ردیابی می‌کنند و شرکت‌هایی مانند «اسپیس ایکس»(SpaceX) در حال پرتاب هزاران ماهواره هستند که همگی به دنبال سودمندی عملیاتی با فروپاشی جوی طراحی شده‌اند. اگرچه خطر ایجاد دهانه روی زمین در اثر برخورد هر یک از این گوی‌های آتشین کم است، اما همیشه خطری برای ماهواره‌ها و سایر وسایل نقلیه در مدار وجود دارد.

در ششم مارس، ایستگاه فضایی بین‌المللی مجبور شد مانوری را برای جلوگیری از برخورد احتمالی با یکی از ماهواره‌هایی را اجرا کند که مدارهای فروپاشی آن در حال وارد شدن به مسیر پرواز ایستگاه فضایی بودند.

در حال حاضر، چندین ایده در صنعت فضایی در مورد نحوه برخورد با زباله‌های فضایی و مدار زمین که به طور فزاینده‌ای شلوغ می‌شود، وجود دارد؛ اما هیچ کدام از آنها هنوز در عملیات فعال قرار نگرفته‌اند.