آخرین خبر/ در عجبم تا خود آن زمان چه زمان بود
کآمدن من بسوی ملک جهان بود

بهر عمارت سعود را چه خلل شد
بهر خرابی نحوس را چه قران بود

بر سرخاکی که پایگاه من و تست
خون عزیزان بسان آب روان بود

تا کند از آدمی شکم چو لحد پر
پشت زمین همچو گور جمله دهان بود

این تن آواره هیچ جای نمی رفت
بهر امان، کاندر او نه خوف بجان بود

آب بقا از روان خلق گریزان
باد فنا از مهب قهر وزان بود

ظلم بهر خانه لانه کرده چون خطاف
عدل چو عنقا ز چشم خلق نهان بود

رایت اسلام سرشکسته ازیرا
دولت دین پیر و بخت کفر جوان بود

بر سر قطب صلاح کار نمی گشت
چرخ که گویی مدبرش دبران بود