عصر ایران/ نورعلی خان برومند تعلق خاطری بسیار به موسیقی ایرانی داشته تا حدی که هیچ نوآوری در این موسیقی را تاب نمی آورده و همین تعلق خاطر و تعصب هم جان او را گرفت. 

نورعلی‌ خان برومند نوشتن موسیقی بلد نبود، اما با وجود نابینایی، موسیقی را از طریق گوش به‌خوبی فرا گرفت و به نسل‌های بعد منتقل کرد. او را می‌توان یکی از بهترین آموزگاران تاریخ موسیقی ایران نامید  که لایه‌های زیرین موسیقی اصیل ایرانی را به‌خوبی درک کرده بود.

او بیش از ۲۰ سال در مدارس و دانشگاهها و مرکز حفظ واشاعه موسیقی به آموزش موسیقی پرداخت و پرورش هنرمندانی چون محمد رضا شجریان، پرویز مشکاتیان، حسین علیزاده،داریوش طلایی، محمدرضا لطفی، ناصر فرهنگ فر، شهرام ناظری، جلال ذوالفنون و بسیارانی دیگر او را به یکی از افراد ماندگار و ستون های موسیقی در ایران بدل کرده است.

یکی از مهمترین تلاش های او برای موسیقی ایران ریشه دار موسیقی ردیف دستگاهی در آمریکا بود آن هم بواسطه ضبط و ارشیو شدن  ردیف ها با ساز خودش در دانشگاه ایلینوی آمریکا و مدفون شدن آنها در عمق زمینی در ایالت یوتا در کنار دیگر دستاوردهای فرهنگی و هنری تمدن بشر  آن هم به خاطر در آمان ماندن  از وقوع فجایع ویرانگر و حفظ و نگهداری آنها برای آیندگان. 

برومند آثارش را فقط در امریکا به جای نگذاشت . روایت ردیف های او از میرزاعبدلله گرفته تا سید حسین طاهر زاده و حبیب سماعی دهه هاست اموزش داده می شود چه زمانی که خودش در دانشکده موسیقی هنرهای زیبای دانشگاه تهران و مرکز حفظ و اشاعه بود و چه این روزها که کتابهایش منابع اصلی ردیف نوازی و ردیف خوانی است.