پدال/ دههٔ ۸۰ میلادی دوران شگفت‌انگیزی در جهان خودروسازی بود و ارتقاء جدی در پرفورمنس را به همراه داشت. این موضوع انتخاب بهترین‌ها را دشوار می‌کند.

دههٔ ۸۰ میلادی انقلابی برای پرفورمنس خودرو بود. در این دهه توربوشارژرها، سامانه‌های چهارچرخ محرک و کامپیوترها باعث بهبود چشمگیر پرفورمنس خودروها شدند. در خط مقدم این انقلاب اروپایی‌ها قرار داشتند و هر خودروسازی در آن زمان با محل نصب پیشرانه، محور محرک و تعداد سیلندر، ایده‌ای متفاوت از پرفورمنس نهایی داشت و این منجر به ساخت خودروهایی فوق‌العاده شد؛ بنابراین، انتخاب از بین ده‌ها خودروی اسپرت اروپایی دههٔ ۸۰ کار سختی بود اما بااین‌حال ما بهترین‌ها را برگزیده‌ایم.

۱۰- لوتوس اسپریت توربو

لوتوس اسپریت اولین بار در سال ۱۹۷۶ معرفی و نزدیک به ۳۰ سال تولید شد اما در دههٔ ۸۰ بود که اسپریت واقعاً درخشید. در سال ۱۹۸۰ نسخهٔ جدید و قدرتمندی بنام توربو برای این ماشین ارائه شد که از یک پیشرانهٔ چهار سیلندر ۲.۲ لیتری توربو با ۲۱۰ اسب بخار قدرت و ۲۷۰ نیوتن متر گشتاور استفاده می‌کرد. در سال ۱۹۸۷ اسپریت بازطراحی شد و حالا خروجی موتور به ۲۱۵ اسب بخار و ۳۰۰ نیوتن متر افزایش پیدا کرد. به لطف این نیرو، لوتوس سبک‌وزن در کمتر از ۵.۵ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید. هرچند در دههٔ ۹۰ اسپریت‌های سریع‌تر و قوی‌تری ساخته شدند اما این مدل گوه‌ای شکل دههٔ ۸۰ بود که قلب طرفداران را در سراسر جهان تسخیر کرد.

۹- لانچیا دلتا S4

لانچیا دلتا یک هاچ‌بک کامپکت بود که با سامانهٔ چهارچرخ محرک قابل خریداری بود. این ماشین اما عاشق رالی بود و اوج دوران موتوراسپرت آن در سال‌های ۱۹۸۵ و ۱۹۸۶ رقم خورد که به هیولای گروه B رالی تبدیل شد. برای دریافت جواز حضور در این مسابقات اما باید ۲۰۰ نمونهٔ جاده‌ای مشابه دلتای مسابقه‌ای ساخته می‌شد. این یعنی پیشرانهٔ اصلی جلوی دلتا برداشته شده و بجای آن یک موتور ۱.۸ لیتری چهار سیلندر توربوشارژ و سوپرشارژر بجای صندلی‌های عقب نصب شد. بدین ترتیب، دلتا به یک هاچ‌بک موتور وسط چهارچرخ محرک تبدیل شد. این نسخه که S4 نام گرفته بود، ۲۵۰ اسب بخار قدرت و ۲۹۰ نیوتن متر گشتاور داشت.

۸- آئودی کواترو

پیش از آنکه دلتا S4 به صحنه بیاید، آئودی کواترو خودروی رالی جاده‌ای محسوب می‌شد. کواتروی دههٔ ۸۰ از یک پیشرانهٔ ۲.۱ لیتری پنج سیلندر استفاده می‌کرد که ۲۰۰ اسب بخار قدرت و ۲۸۵ نیوتن متر گشتاور داشت. در آن زمان به‌ندرت کوپه‌های چهارچرخ محرک ساخته می‌شدند و کواترو نشان داد چطور می‌توان از سیستم برای دستیابی به حداکثر کشش بهره برد. مثل دلتا S4،  در اواسط دههٔ ۸۰ یک کواتروی تولید محدود برای هومولوگیشن یا همان قوانین مسابقات گروه B رالی ساخته شد که اسپرت کواترو نام داشت و فاصلهٔ محوری کوتاه‌تر و پیشرانه‌ای با بیش از ۳۰۰ اسب بخار قدرت داشت.

۷- مرسدس بنز ۱۹۰E 2.3-16

در دههٔ ۸۰ مسابقات DTM آلمان هم مثل رالی محبوب بود و قوانین این مسابقات هم خودروسازان را ملزم به ساخت تعدادی نسخهٔ جاده‌ای از خودروهای مسابقه‌ای خود می‌کرد. این قانون منجر به ساخت مرسدس بنز ۱۹۰E 2.3-16 شد که بعداً جای خود را به ۲.۵-۱۶ داد. ۲.۳-۱۶ به پیشرانهٔ این ماشین اشاره داشت که یک نمونهٔ ۲.۳ لیتری چهار سیلندر ۱۶ سوپاپ بود. این موتور که با همکاری کاسورث ساخته شده بود، ۱۸۵ اسب بخار قدرت و ۲۳۵ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد که پیشرفت بزرگی را نسبت به پیشرانهٔ استاندارد ۱۹۰E نشان می‌داد. بعداً نیز موتور قوی‌تر ۲.۵ لیتری ارائه شد که بیش از ۲۰۰ اسب بخار قدرت داشت. البته ۱۹۰E فراتر از پیشرانهٔ قوی بود و به لطف آیرودینامیک بهتر، ارتقاء سیستم تعلیق و ترمزهای قوی‌تر، به یک سدان پرفورمنس جدی تبدیل شده بود.

۶- فورد RS200

درحالی‌که خودروسازانی مثل آئودی و لانچیا نسخه‌هایی از خودروهای تولیدی موجود خود را برای شرکت در مسابقات رالی گروه B ساختند، فورد تصمیم به ساخت یک خودروی کاملاً جدید گرفت. این ماشین که RS200 نام داشت، یک کوپهٔ کوچک چهارچرخ محرک موتور وسط بود که از یک پیشرانهٔ ۱.۸ لیتری توربو استفاده می‌کرد. هرچند RS200 ضعیف‌تر از رقبای خود در گروه B بود و هرگز موفقیتی کسب نکرد اما منجر به تولید یک خودروی جاده‌ای عالی شد که ۲۵۰ اسب بخار قدرت را در کنار اندازهٔ کوچک و وزن سبک ارائه می‌کرد.

۵- ب‌ام‌و M3 نسل E30

ب‌ام‌و M3 هم مثل مرسدس ۱۹۰E به خاطر قوانین مسابقات DTM ساخته شد. پیشرانهٔ ۲.۳ لیتری چهار سیلندر نسخهٔ جاده‌ای این ماشین بیش از ۲۱۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد درحالی‌که نسخه‌های مسابقه‌ای قدرت بسیار بیشتری داشتند. البته M3 هم مثل مرسدس چیزی بیش از ارتقاء پیشرانه بود و از بهبود آیرودینامیک، سیستم تعلیق و ترمزها هم بهره می‌برد. برخلاف ۱۹۰E اما M3 آغازگر میراثی بود که هنوز هم ادامه دارد هرچند که با وجود عرضهٔ چندین نسل، بسیاری هنوز هم E30 را بهترین M3 تاریخ می‌دانند.

۴- فراری تستاروسا

فراری تستاروسا یکی از خودروهای پوستری دههٔ ۸۰ بود. این ماشین با ظاهر جذاب کار پینین‌فارینا و صدای باورنکردنی موتور دوازده سیلندر، رؤیای پسران سراسر جهان بود. تستاروسا با پیشرانهٔ ۴.۹ لیتری دوازده سیلندر تخت که ۵۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد، نه‌تنها خودرویی زیبا بلکه بسیار سریع بود و درعین‌حال می‌توانست به‌خوبی پیچ‌ها را پشت سر بگذارد. هرچند این سوپراسپرت ایتالیایی در دههٔ ۹۰ از قدرت بیشتری بهره‌مند شد و نام جدیدی گرفت اما برای همیشه در بین طرفداران با نام تستاروسا شناخته می‌شود.

۳- لامبورگینی کانتاش

یکی دیگر از خودروهایی که در پوسترهای اتاق نوجوانان دههٔ ۸۰ دیده می‌شد لامبورگینی کانتاش بود. هرچند این خودرو از اواسط دههٔ ۷۰ در بازار حضور داشت اما در سال ۱۹۸۵ بود که کانتاش واقعاً خودش را پیدا کرد. در این سال آخرین نسخهٔ کانتاش با نام ۵۰۰۰QV معرفی شد که به نسخهٔ ارتقاءیافتهٔ پیشرانهٔ V12 با افزایش حجم به ۵.۲ لیتری و چهار سوپاپ در هر سیلندر معرفی شد. این موتور که ۴۵۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد، باعث شد کانتاش به‌طور فوق‌العاده‌ای سریع شود و بتواند به حداکثر سرعت چشمگیری برای آن سال‌ها دست پیدا کند. کانتاش هرچند رانندگی خیلی خوبی نداشت و دید رو به بیرون آن وحشتناک بود اما هنوز هم چشمگیر به نظر می‌رسد.

۲- فراری F40

هرچند تستاروسا مشهورترین فراری دههٔ ۸۰ محسوب می‌شد اما سریع‌ترین ساختهٔ مارانلو نبود زیرا این افتخار نصیب F40 شد. این اساساً یک خودروی مسابقه‌ای برای خیابان بود. همه‌چیز F40 دیوانه‌وار بود از آیرودینامیک و تعلیق گرفته تا متریال و البته قیمت. پشت سر راننده، یک موتور ۲.۹ لیتری V8 توربو قرار داشت که ۴۷۸ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این قدرت به لطف کاهش وزن جدی که از طریق اقداماتی مثل حذف رو دری‌ها و جعبه‌داشبورد حاصل شد، F40 را در پرفورمنس دههٔ ۸۰ تقریباً بی‌رقیب کرده بود.

۱- پورشه ۹۵۹

یکی از خودروهایی که می‌توانست حریف F40 شود پورشه ۹۵۹ بود. مثل بسیاری از دیگر خودروهای این لیست، ۹۵۹ هم به خاطر هومولوگیشن مسابقات رالی گروه B ساخته شد با این تفاوت که پورشه در نسخهٔ جاده‌ای آن تغییری ایجاد نکرد. ۹۵۹ با ۴۵۰ اسب بخار قدرتی که توسط یک پیشرانهٔ ۲.۹ لیتری شش سیلندر تخت توربو ساخته می‌شد، قدرت کمتر و وزن بیشتری از F40 داشت اما به لطف استفاده از توربوشارژرهای متوالی، منحنی گشتاور گسترده‌تری نسبت به رقیب ایتالیایی ارائه می‌کرد. بااین‌حال، چیزی که ۹۵۹ را در صدر لیست ما قرار می‌دهد سامانهٔ چهارچرخ محرک آن است. سوپراسپرت‌های محرک عقب دههٔ ۸۰ با محدودیت چسبندگی مواجه بودند اما پورشه با سامانهٔ چهارچرخ محرک پیشرفتهٔ خود ثابت کرد انتقال نیرو به هر چهارچرخ با وجود وزنی که اضافه می‌کند، دستاوردهای بیشتری در پرفورمنس به همراه دارد. بدین ترتیب، پورشه ۹۵۹ فرمولی را برای بسیاری از سوپراسپرت‌های آینده تعیین کرد.