آخرین خبر/مسعود اطیابی سال‌ها فیلم ساخته بود اما کارگردانی ناشناخته بود تا این‌که تغییر ژانرش بالاخره جواب داد و «تگزاس» در اواسط دهه 90 پرفروش شد. این اتفاق مسیر کارنامه او را تغییر داد تا بعداً با ساخت «دینامیت»، «بخارست» و «هتل» در دنیای کمدی‌هایی که صرفاً گیشه‌ای هستند ماندگار شود؛ کمدی‌هایی که عمدتاً فقط روی خنداندن مخاطب به هر وسیله‌ای متمرکز هستند؛ بدون آن‌که کمی از بستر طنز برای نقد جامعه یا بیان واقعیت‌ها استفاده کنند. با این‌حال عمده آثار اطیابی به‌ویژه «تگزاس»2، «دینامیت»، «انفرادی» و اخیراً هم «هتل» لااقل همین یک کار یعنی خنداندن مخاطب موفق بودند، اما «تگزاس» 3 حتی در این زمینه هم ناموفق بود. فیلمی که در ادامه بررسی‌اش می‌کنیم. 

همان فرمول قدیمی 
فیلم ادامه قصه بهرام و ساسان است که برای رفع مشکل ممنوع‌الخروجی باید مجسمه‌های پله که بابک به آدم‌های مختلف فروخته و پر از کوکائین است را پیدا کنند. اما یکی از مجسمه‌ها به دست یکی از مقامات برزیل می‌رسد و چالش‌هایی برای ماموریت پرماجرای آن‌ها ایجاد می‌شود. طبق معمول محتوای یکی از مجسمه‌ها داخل خوراکی‌ها یک میهمانی می‌ریزد و مردم بعد از خوردنش از فرط خوشحالی هلی‌کوپتری می‌زنند.     
آقا پژمان قدر خودت را بدان
فیلم همان ترکیب قبلی را دارد، زوج پژمان جمشیدی و سام درخشانی، مهدی هاشمی، ژاله صامتی و بازیگر زن برزیلی یعنی آدریانو تولوزا. قصه هم کمابیش همان فرمول تکراری قبل را دارد. با این تفاوت که طی این سال‌ها عادت کردیم از پژمان جمشیدی بازی‌های خوبی مثل «علفزار» را ببینیم و حتی در کمدی‌ها هم بهتر از قبل ظاهر می‌شد. اما در این فیلم برای آن‌که بتواند شخصیت دو قسمت قبلی را تکرار کند بازی اغراق شده‌ای را ارائه می‌کند که یک عقبگرد در کارنامه اوست. اما فقط بازی او جزو جنبه‌های منفی فیلم نیست. شخصیت‌های اضافه با دیالوگ‌های تکراری و بدون موقعیت کمدی مثل کرانی پلیس فیلم و دستیارش، یا فرشته و پسرش فقط زمان فیلم را پر می‌کنند بدون آن‌که در پیشبرد درست قصه یا خلق کمدی سهمی داشته باشند. فیلم به شدت از نداشتن فیلمنامه و ایجاد خلاقیت در قصه قبل رنج می‌برد. حتی آخرین فیلم اطیابی یعنی «هتل» هم محتوا، خلاقیت و ایده جذاب نداشت اما لااقل کپی قسمت قبلی خودش نبود و از بازیگران شاخص و باتجربه‌ای در حد صامتی و هاشمی هم بهره نمی‌برد که بابت اعتبارشان ناراحت و نگران شویم.