سرطان ریه عامل اصلی مرگ و میر ناشی از سرطان در جهان است و سالانه حدود ۱.۸ میلیون مرگ را به خود اختصاص می دهد. نرخ بقا در افراد مبتلا به اشکال پیشرفته بیماری که در آن تومورها گسترش یافته اند کم است.

بر اساس داده‌های این مطالعه جهانی، بیماران مبتلا به انواع پیشرفته سرطان ریه که ترکیبی از آمیوانتاماب (amivantamab) و لازرتینیب (lazertinib) را مصرف کردند، پس از ۲۳.۷ ماه به طور میانگین زنده بودند و هیچ پیشرفتی در بیماری خود نداشتند. این کارآزمایی نشان داد که میانگین بقای بدون پیشرفت بیماری در بیمارانی که از داروی استاندارد، اوزیمرتینیب (osimertinib) استفاده می‌کردند، ۱۶.۶ ماه بود.

کارشناسان می گویند این پیشرفت در بحبوحه «عصر طلایی» تحقیقات سرطان رخ داده است.

پروفسور «مارتین فورستر»، انکولوژیست پزشکی در بیمارستان کالج دانشگاهی و محقق ارشد این کارآزمایی در انگلیس، می‌گوید: درک بهتر زیست‌شناسی که منجر به سرطان ریه می‌شود، توسعه این درمان‌های هدفمند را هدایت کرده است.

وی افزود: شگفت‌انگیز است که می‌بینیم این ترکیب جدید، کنترل طولانی‌تری بر سرطان نسبت به اوزیمرتینیب نشان می‌دهد که خود یک درمان موفقیت‌آمیز طی چند سال گذشته بوده است.

در کارآزمایی فاز ۳، ۱۰۷۴ بیمار بین سال‌های ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۲ از کشورهایی از جمله انگلیس، ایالات متحده، استرالیا، فرانسه، برزیل، هند و چین انتخاب شدند. هر یک از آنها یک نوع پیشرفته از سرطان ریه سلول غیر کوچک (NSCLC) داشتند که شایع ترین شکل این بیماری است.

همه افراد حاضر در کارآزمایی همچنین دارای جهش در ژن گیرنده فاکتور رشد اپیدرمی (EGFR) بودند که در یک چهارم موارد سرطان ریه جهانی و حدود ۴۰ درصد موارد در آسیا یافت می‌شود.

جهش EGFR در زنان شایع تر از مردان است و همچنین در افرادی که هرگز سیگار نکشیده اند یا کم سیگار کشیده اند.

Amivantamab یک آنتی بادی مونوکلونال است در حالی که Lazertinib یک مهار کننده تیروزین کیناز است. هر دو دارو سلول های سرطانی را هدف قرار می دهند تا پیشرفت آنها را متوقف کنند.

به گزارش روزنامه «گاردین»، پروفسور «رافائل کالیفانو»، مشاور انکولوژی پزشکی و محقق اصلی کارآزمایی گفت: با ترکیب این دو دارو که رشد سرطان را به روش‌های مختلف متوقف می‌کنند، شاهد بهبود قابل توجهی در میزان بقای بدون پیشرفت بیماری در مقایسه با دارویی که در حال حاضر استفاده می کنیم، بودیم.

نرخ بقای سرطان ریه در مقایسه با سایر انواع این بیماری هنوز بسیار پایین است و بنابراین مشاهده چنین نتایج مثبتی یک پیشرفت خوشایند است.