آخرین خبر/ برای حضرت نوح (سلام الله علیه) بعد از غرق فرزندش، یک سؤال علمی مانده بود. جا برای شفاعت نبود، چون بعد از هلاکت فرزند بود؛ 
یک سؤال علمی مانده بود، چون اینها لحظه به لحظه علمشان را از ذات اقدس الهی می ‌گیرند. این ﴿رَبِّ زِدْنِی عِلْماً﴾ اختصاصی به وجود مبارک پیغمبر اسلام (صلّی الله علیه و آله و سلّم) ندارد، همه انبیا می ‌گویند: «ربّ زدنی علما».
 وجود مبارک نوح بعد از غرق پسرش که دیگر سخن از شفاعت نیست عرض کرد: ﴿رَبِّ إِنَّ ابْنِی مِنْ أَهْلِی﴾، شما هم که فرمودید تو و اهلت نجات پیدا می ‌کنید، راز هلاکت پسرم چیست: ﴿إِنَّ ابْنِی مِنْ أَهْلِی وَ إِنَّ وَعْدَکَ الْحَقُّ﴾.
 ادب را هم رعایت کرد، عرض نکرد که شما گفتید اهلت را نجات می ‌دهم، بلکه به صورت جامع عرض کرد که وعده تو که حق است، راز هلاکت پسرم چیست. 
﴿وَأَنتَ أَحْکَمُ الْحَاکِمِینَ﴾؛ ما اعتراضی نداریم، فقط می‌خواهیم بفهمیم. 
 خدای سبحان فرمود: ﴿یا نُوحُ إِنَّهُ لَیسَ مِنْ أَهْلِکَ﴾؛ شما گفتید اهل من طبق وعده باید نجات پیدا کنند، این درست است، ما هم اهلت را نجات دادیم؛ اما این از اهلت نبود: ﴿إِنَّهُ لَیسَ مِنْ أَهْلِکَ﴾.