در آبان ۱۳۵۳  خبری در مطبوعات وقت منتشر شد مبنی بر این‌که حسن شماعی‌زاده آهنگساز و خواننده، وکیل گرفته  تا از خواندن ترانه‌های ساخته‌ی خود توسط گوگوش جلوگیری کند.  شماعی‌زاده از چند سال قبل از انتشار این خبر چهارده آهنگ به گوگوش داده بود که عبارت بودند از: «دوراهی»، «نمیاد»، «کیه‌کیه»، «جاده»، «اون منم»، «دو پنجره»، «من و گنجشگای خونه»، «من و تو»، «کوه»، «مرداب»، «کولی»، «بمون تا بمونم»، «غریب آشنا» و «کویر».

خبرنگار اطلاعات هفتگی (جمعه ۱۰ آبان ۵۳) از شماعی‌زاده خواست تا ماجرا را آن‌طور که اتفاق افتاده بازگو کند. شماعی‌زاده گفت:

«گوگوش هفت سال داشت که من در ارکستر او نوازندگی می‌کردم. سابقه‌ی کار من و گوگوش به طور متناوب به چهارده پانزده سال می‌رسد. به خاطر این‌ هم‌کاری و به خاطر حرمتی که برای گوگوش قائل بودم، همیشه سعی داشتم تا به موفقیت او کمک کنم. گوگوش در یک کاباره به روی صحنه آمد و ۱۰ ترانه خواند که ۹ تای آن‌ها مال من بودند و یک ترانه از یک آهنگساز دیگر. او اسم این آهنگساز و شاعر را گفت، اما برای ۹ ترانه و آهنگ من حتی اشاره‌ای هم نکرد. از این قبیل مسائل زیاد است. گوگوش خوب می‌داند که به من مدیون است. به همین جهت از طریق قانون و بنا بر ضوابط قانونی حق خود را از او خواهم گرفت و به او اجازه نخواهم داد آهنگ‌های مرا بخواند.