پدال/ XPower SV کوپهٔ اسپرتی با پلت‌فرم ایتالیایی و موتور V8 آمریکایی بود که به دلیل قیمت بالا و مشکلات مالی ام‌جی، تنها ۸۲ دستگاه از آن ساخته شد.

صنعت خودروهای اسپرت بریتانیا که زمانی بسیار پررونق بود، در ابتدا قرن بیست‌ویکم به اضمحلال افتاده بود. دوران فاجعه‌بار بریتیش لیلاند تا زمانی فروپاشی در سال ۱۹۸۶، اکثر شرکت‌هایی که این خودروهای اسپرت را می‌ساختند نابود کرد. درحالی‌که شرکت‌هایی مثل لوتوس، جگوار و آستون‌مارتین همگی توسط خودروسازان خارجی خریداری شدند و TVR به تولید احمقانه‌ترین خودروهای اسپرت تاریخ مشغول بود، گروه ام‌جی-روور رودستر MG TF را معرفی کرد. ام‌جی-روور اما در باتلاق مشکلات مالی گرفتار بود، به‌عنوان آخرین تلاش تصمیم به ساخت یک خودروی اسپرت پرچم‌دار گرفت. این شرکت امیدوار بود با بهره‌گیری از دانش ایتالیایی‌ها، این خودرو بتواند توجهات موردنیاز برای برنده که به‌سرعت در حال عقب ماندن بود را جلب کند.

ریشه‌های ایتالیایی
ام‌جی زمانی یکی از اصلی‌ترین برندهای بریتانیایی تولیدکنندهٔ خودروهای اسپرت بود که با مدل‌هایی مثل TC در اواسط قرن بیستم نه‌فقط در داخل بریتانیا بلکه در ایالات‌متحده هم به موفقیت چشمگیری دست یافت. بااین‌حال، در سال‌های ابتدایی قرن بیست‌ویک، ام‌جی مدت‌ها بود که از آن شکوه گذشته فاصله گرفته و خودروهای جدیدی مثل TF نتوانستند میراث اسپرت این برند را به حدی که در سال‌های بعد از جنگ جهانی دوم بود بازگردانند. برای تغییر این شرایط، ام‌جی با صرف هزینهٔ زیاد تصمیم به حضور پررنگی در موتوراسپرت گرفت ولی نتوانست توفیق چندانی کسب کند.

ام‌جی پس از ناامیدی از تبدیل شدن به یکی از مهره‌های مهم در مسابقات اتومبیلرانی در آغاز قرن جدید، تصمیم به توسعهٔ یک خودرو اسپرت جاده‌ای جدید با پیشرانهٔ V8 گرفت. ام‌جی-روور در سال ۲۰۰۱ شرکت ایتالیایی کوچک Qvale که خودروی اسپرتی بنام مانگوستا را بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۲ تولید می‌کرد را خریده بود و قصد داشت خودروی اسپرت ام‌جی را بر اساس مانگوستا تولید کند. این پروژه ظرف تنها ۱۰۰ روز به نتیجه رسید و خودروی نهایی در سال ۲۰۰۳ با نام XPower SV رونمایی شد.

پیشرانهٔ آمریکایی
دستیابی به پلت‌فرم مانگوستا برای ام‌جی ارزشمند بود زیرا دیگر نیازی به صرف زمان و هزینه برای توسعهٔ پلت‌فرم نداشت و به‌راحتی می‌توانست بدنهٔ جدیدی را طراحی کند و لوگوی خود را روی آن بزند. برای پیشرانه نیز مانگوستا از موتور ۴.۶ لیتری V8 فورد موستانگ استفاده کرده بود و ام‌جی هم همین موتور را در XPower SV حفظ کرد. با وزن تنها ۱۴۹۵ کیلوگرم که به لطف بدنهٔ تمام فیبر کربنی حاصل شده بود، این موتور قدرتمند آمریکایی با ۳۲۰ اسب بخار قدرت و ۴۱۰ نیوتن متر گشتاور، کوپهٔ ام‌جی را ظرف تنها ۵.۳ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رساند و امکان دستیابی به حداکثر سرعت ۲۶۵ کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کرد.

وزن سبک تنها مزیت بدنهٔ XPower SV نبود زیرا تیم طراحی ام‌جی به رهبری «پیتر استیونز»، طراح مک‌لارن F1، با طراحی اسپلیتر جلو و اسپویلر عقب، داون‌فورس مناسبی را هم برای کمک به پایدار ماندن خودرو در سرعت‌های بالا فراهم کرده بودند. علاوه بر این، SV به سیستم تعلیق دو جناقی مستقل در هر چهارچرخ مجهز شده و به‌گونه‌ای تنظیم شده بود که چابکی خودرو را افزایش دهد و توسط رانندگان کم‌تجربه هم قابل‌استفاده باشد. برای متوقف کردن این کوپهٔ قدرتمند هم سیستم ترمز برمبو در نظر گرفته شده بود.

نسخهٔ قوی‌تر SV-R
در سال ۲۰۰۴ ام‌جی نسخهٔ قوی‌تر SV-R را معرفی کرد. این نسخه به پیشرانهٔ بزرگ‌تر ۵ لیتری V8 فورد مجهز شده بود که ۳۸۵ اسب بخار قدرت و ۵۱۰ نیوتن متر گشتاور داشت و خودرو را ۰.۴ ثانیه سریع‌تر از SV از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رساند. در SV-R هرچند سیستم تعلیق و گیربکس تغییری نکرد ولی ترمزهای برمبو تقویت شدند. با یک اسپویلر جدید که داون‌فورس بیشتری تولید می‌کرد هم ظاهر خودرو تهاجمی‌تر شد.

قیمت گران
XPower SV به خاطر ویژگی‌های چشمگیری مثل بدنهٔ تمام فیبر کربنی، قیمت گرانی داشت. قیمت SV پایه در سال ۲۰۰۳ از حدود ۸۵ هزار دلار آغاز می‌شد که معادل قیمت پورشه ۹۱۱ کاررا 4S در امان سال‌ها بود. SV-R نیز با قیمتی در حدود ۱۰۸ هزار دلار به بازار عرضه شد که تنها حدود ۸ هزار دلار از ۹۱۱ توربو کمتر بود. XPower در قبال این قیمت گزاف، کابین چندان چشمگیری را هم ارائه نمی‌کرد. هرچند داخل این خودرو با تودوزی چرمی، صندلی‌های ریکاروی آلکانترا و امکانات اولیه‌ای مثل گرم‌کن آینه‌های جانبی، نسبتاً لوکس به نظر می‌رسید ولی در قیاس با رقبایی مثل پورشه ۹۱۱ که با سیستم تهویه و دیگر امکانات لوکس عرضه می‌شدند، کاملاً فقیر بود. علاوه بر این، با توجه به اینکه پورشه قدرت بیشتر و کیفیت ساخت بالاتری داشت و لوکس‌تر بود، ام‌جی XPower اصلاً ارزش بالایی در برابر قیمت نداشت.

ناکامی و تولید اندک
از XPower طی دو سال تنها ۸۲ دستگاه فروخته شد که دلیل اصلی این موضوع قیمت گران بود. البته اگر ام‌جی در طول دوران تولید این خودرو به پرتگاه سقوط نمی‌رسید، احتمالاً تعداد بیشتری از XPower فروخته می‌شد اما نه برنامه‌های مسابقه‌ای و نه عرضهٔ یک کوپهٔ اسپرت جاده‌ای نتوانست فروش شرکت را افزایش دهد و ام‌جی-روور سرانجام در سال ۲۰۰۵ ورشکست شد. بااین‌حال، ام‌جی با وجود سرمایهٔ اندکی که در اختیار داشت، توانست بود ترکیب قابل‌توجهی را در XPower ارائه کند و بنابراین، اگر گروه ام‌جی-روور ورشکست نمی‌شد، این خودرو در درازمدت می‌توانست به یکی از کوپه‌های اسپرت عالی بازار تبدیل شود.