پدال/ نوکلیان با استفاده از رآکتورهای هسته‌ای خود مسافتی ۸ هزار کیلومتری را طی می‌کرد.

در میانه‌های سال ۱۹۵۸ که با جنگ سرد و رقابت فضایی روسیه و آمریکا همراه بود، شرکت فورد از یک خودروی مفهومی انقلابی رونمایی کرد که با وعده تحول صنعت خودرو برای مردم به‌نمایش درآمد. این خودرو که «نوکلیان» نام داشت، از طراحی متفاوت هم سود می‌برد تا به رسانه‌ها نشان دهد که فورد برای ایده خود ارزش زیادی قائل بوده است.

هدف اصلی از طراحی این خودرو، ساخت یک محصول کوچک خانوادگی بوده که بتواند پیش از نخستین دفعه نیاز به سوخت‌گیری مجدد، مسافتی ۸ هزار کیلومتری را طی کند! فرایند سوخت‌گیری مجدد آن هم شامل جایگزین کردن هسته در یک مرکز ویژه بوده استو هر چند این متود به نظر خطرناک یا دور از واقعیت به نظر می‌رسند اما دورنمای فورد بر آن بوده که نوکلیان را به خودرویی متداول تبدیل کند و مراکز تعویض هسته آن را هم تا رساندن به ابعاد یک پمپ بنزین کاهش دهد.

طراحان فورد برای ساخت نوکلیان از سبکی نوآرانه استفاده کرده بودند تا هم بتوانند فضای مناسب برای کابین را آماده کنند و هم درکنار ایجاد یک جایگاه منطقی برای راننده و سرنشینان، پیشرانه (یا بهتر است بگوییم رآکتور) هسته‌ای را هم پشت سر آن‌ها قرار دهند. شیشه جلو با شیشه‌های جانبی این خودرو یکپارچه شده بود و سقف نوکلیان تنها به ستون B آن اتکا می‌کرد.

فضای داخلی  لوکس و راحت نوکلیان جای لازم برای سفر ۴ سرنشین را فراهم می‌کرد تا خانواده‌های متوسط آمریکایی بتوانند از آن برای سفرهایشان استفاده کنند. مشخصا دورنمای پشت تولید این خودرو، ساخت یک محصول برای طبقه متوسط بود.

متاسفانه فناوری آن دوران به‌اندازه کافی پیشرفته نبود و فورد نتوانست خودروی مفهومی نوکلیان را به خط تولید نزدیک کند. فارغ از آنکه فورد نمی‌توانست پیشرانه‌ای مناسب بسازد، مسئله ایمنی این خودرو مطرح می‌شد که نگرانی‌های بسیاری را با خود به‌همراه داشت. امروزه تقریبا همه ما با خطرات زیست‌محیطی ضایعات هسته‌ای و انفجارهای رآکتورها آشنا هستیم؛ پس عجیب نبود اگر مردم آن زمان هم از خطرات سفرکردن با یک پایگاه هسته‌تای کوچک ابراز نگرانی می‌کردند.

حتی اگر فورد برای خلق خودروی خود فرصت مناسبی هم پیدا می‌کرد و صنعت خودرو را متحول می‌کرد، مشکل تازه‌ای شروع می‌شد و آن، مدیریت درست ضایعات هسته‌ای خودروهای مختلف هسته‌ای پس از چند سال استفاده می‌بود.

هر چند این محصول انقلابی از فورد به‌عنوان یک مدل مفهومی باقی ماند اما نشان داد که بشریت برای تحول صعنت حمل‌ونقل راه‌های گوناگونی دارد. شاید بتوان این ایده جاه‌طلبانه را یک حرکت روبه‌جلو برای ترک پیشرانه‌های درون‌سوز بدانیم؛ حرکتی که بعدها و در عصر مدرن با انقلاب برقی خودروها و تلاش برای تولید پیشرانه‌های درون‌سوز هیدروژنی ایمن جایگزین شد. آیا با تکیه‌بر فناوری امروزی، می‌توان یک خودروی هسته‌ای ایمن را تولید کرد؟ دیدگاه شما چیست؟