پدال/ در برخی دهه‌ها تولید خودروهای عجیب و شگفت‌انگیزتر بیشتر بوده است. در دهه ۹۰ میلادی و یک دهه پس از آن خودروسازان مشغول تست و بررسی استایل رترو-مدرن در خودروها بودند که نتیجه آن تولید خودروهایی عجیب اما محبوب همچون کرایسلر PT کروزر و پونتیاک آزتک بود. در دومین دهه از قرن ۲۱ نیز خودروهای عجیب زیادی معرفی شدند و حتی برندهای تولید کننده خودروهای برقی نیز تلاش داشتند با طراحی‌های غیرعادی و پرفورمنس خیره کننده خود را از دیگران متمایز کنند. خواهان یک سدان خانوادگی برقی با قدرت بیش از ۱۲۰۰ اسب بخار هستید؟ لوسید ایر سافایر در خدمت شماست! یک وانت پیکاپ برقی و به شدت خبرساز با طراحی شبیه گیم ها می‌خواهید؟ تسلا سایبرتراک را امتحان کنید.

بین دهه ۹۰ میلادی و دومین دهه از قرن ۲۱، ده سال اول قرن جدید قرار دارد که تعداد خودروهای عجیب آن کمتر بوده است. در آن دوران خودروسازان هنوز در حال احیای خود از بحران بزرگی بودند که رخ داده بود و به همین خاطر سرمایه لازم برای توسعه محصولاتی عجیب وجود نداشت. قوانین آلایندگی سخت‌گیرانه نیز مزید بر علت بود و صرف هزینه برای بهبود قوای محرکه باعث شد تا بودجه تولید خودروهای جدید و غیرعادی کاهش یابد؛ اما حتی با این وجود نیز شاهد تولید برخی از عجیب‌ترین خودروهای دنیا بوده‌ایم که از کراس اورهای روباز تا خودروهای تک‌نفره مسابقه‌ای و جاده‌ای را شامل می‌شود.

عجیب‌ترین خودروهای تولیدی ۲۰ سال گذشته
مینی کوپه

دست گذاشتن روی نماد صنعت خودرو می‌تواند خوب از کار درآید؛ اما در غیر این صورت شما مینی کوپه را خواهید داشت که از طراحی مشهور این برند استفاده کرده است. طراحان مینی سقف جدیدی برای آن تدارک دیده‌اند هرچند این سقف جدید در ارتفاع کمتری نصب شده و کاربردی نیست. ظاهراً قرار بود یک خودروی اسپرت شبیه مینی عادی تولید شود اما سواری تیزتر و استایل خاص‌تری داشته باشد. با اینکه استایل خودرو خاص بود اما نه به آن صورتی که طراحان امید داشتند. واضح بود که این خودروی زشت و غیرکاربردی با فروش خوبی مواجه نشود و مینی تنها پس از چند سال فروش آن را متوقف کرد.

نیسان مورانو کراس کابریوله

نیسان مورانو کراس کابریوله همواره در لیست عجیب‌ترین خودروهای تولیدی جای داشته هرچند این حضور به دلیل خوبی نبوده است. کارلوس گوسن رئیس اسبق نیسان ظاهراً مسئول تولید این خودرو بوده اما ظاهراً درباره آن فکر نکرده است. خریداران استقبال چندانی از آن نکردند و با اینکه کابین خودرو لوکس‌تر از سایر محصولات نیسان بود اما قیمت بالایی داشت. سواری خودرو نیز دقیقا همان چیزی بود که از یک کانورتیبل قدبلند انتظار دارید. پیشرانه ۶ سیلندر ۳.۵ لیتری این مورانو هم ۲۶۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

مورگان ۳ چرخ

خودروهای زیادی تلاش داشته‌اند عجیب به نظر نرسد اما حاصل کار دقیقا برعکس بوده است. مورگان ۳ چرخ اما همیشه به دنبال جلب‌توجه بوده و به همین خاطر با یک چرخ کمتر و پیشرانه نصب شده در بیرون از بدنه تولید شده است. طراحی ۳ چرخ این خودرو از محصولات دهه ۲۰ و ۳۰ میلادی بریتانیا گرفته شده یعنی زمانی که خودروهای ۳ چرخ مالیات کمتری می‌پرداختند. مورگان نهایتاً تولید خودروی خود را در سال ۲۰۲۱ متوقف کرد و ظاهراً ۲۵۰۰ دستگاه از آن در حدود یک دهه فروخته شد.

تویوتا میرای

نسل اول تویوتا میرای از چند جهت خودرویی ساختارشکن بود. واضح‌ترین ویژگی خاص این خودرو تکنولوژی قوای محرکه هیدروژنی است که جزو اولین‌های بازار به شمار می‌رود؛ اما محدود بودن زیرساخت‌های سوخت‌گیری باعث شد میرای فروش بسیار محدودی داشته باشد. با اینکه تکنولوژی میرای در حد بالایی قرار دارد اما ظاهر آن شبیه یک کار فتوشاپی است و هر زاویه‌ای که به خودرو نگاه کنید آن را عجیب خواهید دانست. واضح است که تویوتا می‌خواسته میرای ظاهری آینده‌نگرانه داشته باشد اما اولین نسل این خودرو در جهت عکس عمل کرده است. خوشبختانه نسل دوم میرای که سال ۲۰۲۱ معرفی شد طراحی بهتری دارد.

استون مارتین سیگنت

بی‌شک یکی از عجیب‌ترین خودروهای تولیدی یک برند لوکس همین استون مارتین سیگنت است که قرار بود گلوله نقره‌ای بریتانیایی‌ها برای حل مشکلات مربوط به قوانین آلایندگی باشد. سیگنت از پیشرانه ۱.۳ لیتری و پلتفرم تویوتا/سایون iQ استفاده می‌کرد و آلایندگی بسیار کمتری نسبت به سایر محصولات این برند داشت؛ اما مشکل این بود که قیمت سیگنت بیش از دو برابر قیمت تویوتا iQ بود و با اینکه از کابینی لوکس‌تر سود می‌برد اما همچنان ریشه‌های خود را به عنوان خودرویی شهری و ارزان‌قیمت نشان می‌داد. با وجود ماهیت عجیب سیگنت شاید تولید آن منطقی جلوه می‌کرد. شهرهای شلوغ اروپایی و آسیایی محلی مناسب برای خودروهای بزرگ و پرقدرت نیستند بنابراین خرید یک استون مارتین کوچک‌تر می‌تواند ایده خوبی باشد؛ اما متأسفانه این‌ها دلایل کافی برای موفقیت سیگنت نبودند و برخی افراد تشابه فنی و ظاهری سیگنت به تویوتا را دوست نداشتند و به همین خاطر محصول کوچک سیگنت تنها پس از ۲ سال حذف شد.

نیسان جوک R 2.0

جوک استاندارد از نظر طراحی جزو عجیب‌ترین کراس اورهای دوران خود بود اما زمانی که جوک R 2.0 معرفی شد همه‌چیز رنگ و بوی دیگری به خود گرفت. این خودرو اولین بار در سال ۲۰۱۵ و با قوای محرکه GT-R و ظاهر جوک ظاهر گردید. پیشرانه ۶ سیلندر گودزیلا در جوک موردبحث حدود ۶۰۰ اسب بخار قدرت داشت و سیستم چهار چرخ محرک نیز نیرو را به همه چرخ‌ها می‌رساند. این ابر جوک در ابتدا قرار بود پروژه‌ای تک ساخت باشد اما به خاطر تقاضای مشتریان نیسان ۵ دستگاه از آن را تولید کرد که ۲ دستگاه در خود شرکت ماند و ۳ نمونه هم به مشتریان فروخته شد. ظاهراً ۲ دستگاه از مدل‌های تحویلی به مشتریان تصادف کرده‌اند اما تنها نسخه باقی مانده در سال ۲۰۲۰ با قیمت حدود ۷۲۰ هزار دلار فروخته شده است.

فولکس‌واگن XL1

اگر از اکثر علاقه‌مندان به خودرو بپرسید یک خودروی دیزلی فوق‌العاده کم‌مصرف را نام ببرند احتمالاً اکثر آن‌ها به خودروهای عمومی خاکستری و کلافه کننده در اروپا اشاره خواهند کرد؛ اما کم‌مصرف‌ترین خودروی دیزلی دنیا شبیه محصول اسپرت و آینده‌نگرانه بود که توسط فولکس‌واگن و برای رکوردشکنی تولید شد. این خودرو از پیشرانه ۲ سیلندر دیزلی و موتوری برقی سود می‌برد و مصرف سوختش بسیار کم بود. البته ژرمن‌ها برای دستیابی به عنوان کم‌مصرف‌ترین خودروی تولیدی مجبور بودند XL1 را روی خط تولید ببرند. شاسی مونوکوک سبک‌وزن خودرو از پلیمر تقویت شده با فیبر کربن ساخته شده و ظاهراً ۲۵۰ دستگاه از آن با قیمت فراتر از ۱۰۰ هزار دستگاه تولید شده‌اند.

رنو توئیزی

شکایت مشترک اکثر افرادی که به خودروهای برقی علاقه ندارند این است که چنین محصولاتی خسته‌کننده هستند و بوی از لذت رانندگی نبرده‌اند. رنو توئیزی سواری بدی ندارد هرچند به اندازه خودروهای عادی کاربردی نیست. توئیزی اساساً یک جعبه پلاستیکی روی چرخ است و رنو تلاشی برای پنهان کردن این موضوع انجام نداده است. برای کاهش هزینه‌ها خبری از پنجره و در استاندارد نبوده هرچند با قیمت پایه حدود ۱۰ هزار دلار، توئیزی به دنبال ارائه ساده‌ترین روش حمل‌ونقل بوده است. نکته جالب اینکه توئیزی به اندازه‌ای که نشان می‌دهد کند نیست و می‌تواند به سرعت فراتر از ۸۰ کیلومتر در ساعت دست یابد که برای شهرهای شلوغ کاملاً کفایت خواهد کرد. البته توان پیمایش محدود و ظاهر عجیب باعث شده‌اند توئیزی بازار بسیار محدودی داشته باشد.

اینفینیتی FX فتل

شاید FX فتل به اندازه سایر مدل‌های لیست عجیب‌ترین خودروهای تولیدی ۲۰ سال گذشته عجیب نباشد اما با بررسی دقیق پی به این موضوع می‌برید. نام این خودرو از سباستین فتل قهرمان اسبق فرمول یک گرفته شده است. به لطف پشتیبانی اینفینیتی از تیم فرمول یک ردبول در آن زمان، فتل پشت فرمان FX نشسته و خواهان مدلی سریع‌تر بود. حداکثر سرعت FX50 به ۲۵۰ کیلومتر در ساعت محدود بوده اما در نسخه فتل اندکی افزایش یافت و قدرت پیشرانه ۸ سیلندر ۵ لیتری نیز ۳۰ اسب بخار بیشتر شد. خودروی موردبحث همچنین از لیپ جلوی فیبر کربنی بهره برد. قیمت این خودرو در زمان عرضه بیش از ۱۵۰ هزار دلار بوده است.

بک مونو

بک مونو علیرغم ظاهر مسابقه‌ای خود محصولی جاده‌ای است و تعداد کمی از آن وارد آمریکا شده‌اند. مونو قطعاً خودرویی نیست که همه‌روزه در خیابان دیده شود و اساساً محصولی تک‌نفره و مسابقه‌ای است که استانداردهای معابر عمومی را پاس می‌کند. بک مونو در کنار سایر خودروهای نمادین بریتانیا یعنی آریل اتم و رادیکال RXC قرار می‌گیرد اما قطعاً مونو از آن‌ها عجیب‌تر جلوه می‌کند. مونو در عرض ۲.۸ ثانیه از سکون به تندی ۹۶ کیلومتر در ساعت می‌رسد و قیمت حدود ۱۵۰ هزار دلاری دارد.