خبرگزاری دانشجو/ پول پاشی شبکه نمایش خانگی تنها با انتشار جزییات قرارداد یک ماهه بازیگران و نیز دستمزد های نجومی بازیگران حاشیه جدیدی است که که تنها طعمه اش سینما و تلویزیون خواهد بود! 
  جمعه گذشته، فهرستی از جزئیات قراردادهای یک سریال نمایش خانگی منتشر شد. این سریال با عنوان «ازازیل»، در آستانه پخش قرار دارد و جدیدترین اثر حسن فتحی، کارگردان مشهور تلویزیون و نمایش خانگی، محسوب می‌شود. این مجموعه که در ژانر درام پلیسی دسته‌بندی شده، قرار است در زمستان امسال و بهار 1404 به نمایش گذاشته شود و آغازگر رقابت میان سریال‌های پرستاره این بازه زمانی باشد. ارقام ثبت‌شده در این فهرست به قدری بالا است که کنجکاوی‌های زیادی را برمی‌انگیزد.
در این قرارداد نام بسیاری از بازیگران سینمایی دیده می شود که قرار است در سریال شبکه نمایش خانگی ایفای نقش کنند، البته حضور بازیگران سینمایی در سریال های شبکه نمایش خانگی موضوع جدیدی نیست ، منتهی اعداد و ارقامی که در این پلتفرم دست به دست می شود دیگر هنرمندان را ترغیب نمی کند تا کار های سینمایی و یا تلویزیونی بازی کنند. 
پول پاشی تجاری شبکه نمایش خانگی برای بازیگران و هنرمندان تنها میدان تلویزیون و سینما را خالی نمی کند، اعداد و ارقام عجیبی که برای دستمزد یک ماهه بازیگران در نظر گرفته شده است ، تیم تولید کننده سریال را وادار می کند تا سعی کنند همه سکانس های مورد نیاز بازیگر را در زمان اندکی برداشت کنند؛ اولین لطمه نبود زمان کافی کاهش کیفیت اثر است. رفته رفته با پول پاشی در شبکه نمایش خانگی باید شاهد مرگ کیفیت در فیلم ها و سریال ها باشیم.

ارقام عجیب
در ابتدای فهرست نام پریناز ایزدیار، به عنوان بازیگر اصلی سریال «ازازیل»، با دستمزد ماهانه یک میلیارد و 600 میلیون تومان به چشم می‌خورد. اما محسن تنابنده، با دستمزد ماهانه دو میلیارد و 800 میلیون تومان، بالاترین رقم را در این فهرست به خود اختصاص داده است. همچنین بابک حمیدیان با یک میلیارد و 200 میلیون تومان، مریلا زارعی با یک میلیارد تومان و گوهر خیراندیش با 450 میلیون تومان در رده‌های بعدی قرار دارند.
در مقابل این ستاره‌ها، برخی هنرپیشه‌ها با دستمزدهای ثابت مشخص شده‌اند. به عنوان مثال، بهرام رادان با رقم 3 میلیارد تومان، اما تعداد روزهای فعالیتش مشخص نیست. سایر دستمزدها شامل یک میلیارد و 500 میلیون تومان برای محمد بحرانی (30 روز)، 750 میلیون تومان برای بهرنگ علوی (20 روز) و 700 میلیون تومان برای پاشا جمالی (100 روز) است.

یک سریال بسیار پرهزینه
به نظر می‌رسد مدیران این پلتفرم هزینه‌های زیادی را برای جذب ستاره‌ها صرف کرده‌اند. اگر ارقام منتشرشده صحیح باشند، «ازازیل» می‌تواند یکی از گران‌ترین سریال‌های تاریخ نمایش خانگی لقب گیرد. بر اساس اخبار رسمی، تصویربرداری این سریال که از مهر 1402 آغاز شده، تا اواخر آبان 1403 ادامه داشته و به نظر می‌رسد هزینه تولید کل آن از مرز 150 میلیارد تومان عبور کند.

یک فهرست اولیه؟
نکته مهم در مورد این فهرست این است که حتی اگر ارقام صحیح باشند، نهایی نیستند و به زمانی مربوط می‌شوند که فهرست بازیگران هنوز تغییر نکرده بود. بر اساس اخبار، پیمان معادی به جمع بازیگران اضافه شده و محسن تنابنده از آن انصراف داده است. همچنین احتمال جدایی بهرام رادان و حضور بازیگران جدیدی مثل بابک کریمی و محمود پاک‌نیت وجود دارد.

بر هم زدن اقتصاد نامتوازن سینما
اگرچه بسیاری از کارشناسان ارقام میلیاردی در سریال‌های پلتفرمی را ناشی از یک اقتصاد ناسالم می‌دانند، اما عدم وجود اسناد معتبر درباره ضرردهی این سریال‌ها، متهم کردن پلتفرم‌ها را دشوار می‌کند. با این حال، رقابت بر سر ستاره‌های گران‌قیمت هزینه‌های تولید را به شدت افزایش داده و شرایط را برای بقای سینما، به ویژه در ژانر درام، دشوار کرده است.

مسئله شفافیت
عدم شفافیت در دستمزدها می‌تواند به ضرر صنعت سینما و نمایش خانگی باشد. اگر مردم از میزان دستمزد بازیگران مطلع شوند، انتظاراتشان را تنظیم کرده و تعادل بیشتری میان کیفیت آثار و دستمزدها برقرار خواهد شد. شفافیت می‌تواند به کاهش دستمزدهای نامعقول و بهبود وضعیت تولید آثار هنری کمک کند. همچنین این حق مردم است که بدانند پلتفرم‌ها و سازمان‌های دولتی چه میزان از منابع عمومی را در چه آثاری صرف می‌کنند.

سواد رسانه ای 
در دنیای امروز، بسیاری از افراد به سلبریتی‌ها و چهره‌های مشهور به‌عنوان الگوهای خود نگاه می‌کنند. این افراد به‌گونه‌ای پرستش می‌شوند که گویی هیچ خطایی نمی‌توانند داشته باشند. این فرهنگ شهرت، به ویژه در جوامع مدرن، تأثیرات عمیقی بر رفتار و تصمیم‌گیری‌های اجتماعی دارد.
امین حسام نویسنده و پژهشگر تولیدات تلویزیونی در این خصوص نوشت: 
«مساله ام سواد رسانه است! سواد رسانه برای آن هایی که این بازیگران را به مثابه یک بت یا آیدل می پرستند و رسانه شان را هم چیز می دانند! برایشان هورا می کشند، با یک اشاره شان به فلان رئیس جمهور یا نماینده رای می دهند یا با تحریک اینان به خیابان می‌ریزند و آشوب به پا می‌کنند.
روی سخنم با آن هایی است که آنقدر ساده اند که فرهنگ شهرت آن ها را می بلعد. با آه کشیدن ایمان برای سیستان، ناله می‌کنند و با رقص شان برای دموکراسی، سر و دست می‌ شکنند!
القصه چرخ دنیای سلبریتی ها با پدیده ای به نام «اقتصاد توجه» می چرخد.»