مهر/ یک کارشناس میراث فرهنگی با بیان اینکه در حوزه شهرسازی افق‌های بلندی را نمی بینیم، گفت: امروز همان‌ افرادی که زمانی از طرح‌های بزرگ در بافت تاریخی شیراز دفاع می‌کردند؛ دیگر دفاعی ندارند.

شصت و دومین نشست کمیته ملی موزه‌های ایران با موضوع آخرین وضعیت بافت تاریخی شیراز در خانه پروین اعتصامی برگزار شد.
در این برنامه علیرضا قلی نژاد پیربازاری از مدیران اسبق میراث فرهنگی استان فارس گفت: در ماه جاری شورای عالی شهرسازی و معماری مصوبه‌ای درباره طرح ۵۷ هکتاری داشته که در آن تاکید شده این محدوده بخشی از بافت تاریخی شیراز است و انواع طرح‌هایی که در آن دیده شده باید مصوبه وزارت میراث فرهنگی را بگیرد چون این محدوده در فهرست میراث ملی قرار دارد. این خبر خوبی است اما باید به این موضوع توجه کرد که وقتی اثری را ثبت ملی می‌کنیم مسئولیت‌هایی هم بر عهده وزارت میراث فرهنگی قرار می‌گیرد.
وی ادامه داد: باید وزارت میراث فرهنگی غیر از حفظ اثر، اقدامات ایجابی هم انجام دهد مانند اینکه با دستگاه‌های ذی ربط در تعامل باشد و غیره. نکته دیگر اینکه اگرچه مصوبه شورای عالی یک گام به جلوست اما وقتی درباره یک محدوده شهری ثبت شده صحبت می‌کنیم؛ فرایندهای مترتب بر چنین محدوده‌هایی فرایندهای مشخص شده‌ای است و پنهان نیست. این طور نیست که وقتی یک بافت ثبت می‌شود ندانیم باید چه کار کنیم. ما درباره بافت‌هایی صحبت می‌کنیم که شواهدی از یک گذشته تاریخی تمدنی یک محدوده شهری دارند.
قلی نژاد بیان کرد: نمی‌توان این طور فکر کرد که در این محدوده با کسوت تاریخی و تمدنی و شهری ثبت شده، طرحی اجرا کنیم که مسائلی را از مسائل امروز ما حل می‌کند. در ترم مجموعه‌های شهری چنین چیزی ندیده‌ایم. اگر با محدوده ثبت شده‌ای برخورد کردید که کاملاً تخریب شده معلوم است که نمی‌شود پروژه‌های بزرگ تعریف کرد.
کارشناس میراث فرهنگی بیان کرد: الان می‌بینیم خیلی از کارهایی که در دهه‌های اخیر به بهانه‌های درست انجام داده‌ایم نادرست بوده است. امروز همان‌هایی که از آن طرح‌ها در بافت تاریخی شیراز دفاع می‌کردند امروز دیگر دفاعی ندارند. ما نشان داده‌ایم که در حوزه معماری و شهرسازی افق‌های بلندی را نمی‌بینیم هر چند مدعی هستیم. گذشت زمان نشان می‌دهد که اشتباهات بزرگی کرده‌ایم. اینها به کنار، در جایی که در فهرست آثار ملی ثبت می‌شود باید رفتارمان تغییر کند.
وی ادامه داد: در محدوده‌های ثبت ملی چه آنهایی که آسیب دیده یا تخریب شده یا جریان زندگی در آنها مشخص است منشورهای بین المللی و تجارب مختلفی داریم. ما ندیده‌ایم در آنها پروژه‌های بزرگ در حوزه‌های غیر هویتی اجرا شود. نه اینکه نمی‌شود برای محدوده‌های مقدس و اعتباری که آنها دارند تعاملی ببینیم بلکه باید گفت پروژه‌های بزرگ مقیاس پیامدهای درستی ندارند.