ایرنا/ در مراسم نکوداشت استاد فقید فریدون شهبازیان، فواد حجازی پشت پیانو نشست، محمد اصفهانی خواند و قابی تراژیک در رثای درگذشت هنرمندی بزرگ رقم خورد؛ شاید این دو هنرمند ندانند که خود، با کم‌کاری و انزوای ناخواسته، یکی از تراژدی‌ترین این سالیان موسیقی پاپ کشور را رقم زده‌اند.

در مراسم نکوداشت فریدون شهبازیان که هفته گذشته برگزار شد، محمد اصفهانی به روی سن رفت و در کنار فواد حجازی که پیانو می‌نواخت، تیتراژ سریال «آوای فاخته» را اجرا کرد.

تصویری از این اجرا منتشر شده که حجازی پشت پیانو نشسته و اصفهانی در حال اجرای قطعه است. این قاب برای موسیقی‌دوستان، یادآور اتفاق‌ها و البته تلخی‌هایی است.

حجازی یکی از معدود هنرمندانی است که سال‌ها پیش از خیزش موج جدید موسیقی پاپ در نیمه دهه ۷۰، هنر خود را در نوازندگی و آهنگسازی، برای فعالان این حوزه ثابت کرد. او به همراه شادمهر عقیلی، در خانه کنسرت بی‌کلام برگزار می‌کرد و برخی علاقمندان خاص موسیقی نظیر علیرضا عصار و خشایار اعتمادی که بعدها خوانندگان تراز اول این سرزمین شدند، به‌عنوان مخاطب، به پای اجراهای این دو می‌نشستند.

با باز شدن فضا برای موسیقی پاپ، فواد حجازی جزو پیشقراولان کیفی این جریان بود. او از همان ابتدا برای محمد اصفهانی، علیرضا عصار و خشایار اعتمادی آهنگ ساخت و تنظیم کرد و سهم بسزایی در جریان‌سازی موسیقی پاپ آن سالیان کشور داشت

با باز شدن فضا برای موسیقی پاپ، فواد حجازی جزو پیشقراولان کیفی این جریان بود. او از همان ابتدا برای محمد اصفهانی، علیرضا عصار و خشایار اعتمادی آهنگ ساخت و تنظیم کرد و سهم بسزایی در شهرت و معروفیت و البته جریان‌سازی موسیقی پاپ آن سالیان کشور داشت.

کم‌کم او دامنه فعالیت‌های خود را به علیرضا عصار محدود کرد تا این دو، ماندگارترین زوج موسیقی پاپ ۳ دهه‌ اخیر کشور را رقم بزنند. اتفاقی که متاسفانه تا همیشه ماندگار نشد و این زوج محبوب در سال ۹۶ جدا شدند.

حالا و با انتشار این قاب در مراسم نکوداشت استاد شهبازیان، خاطرات شیرین همکاری حجازی با اصفهانی در ۲ آلبوم پرمخاطب «حسرت» و «فاصله» زنده شد. اما این تصویر، تلخی‌های بیشتری داشت. فارغ از اینکه محمد اصفهانی نیز به‌مانند جمع کثیری از خوانندگان نسل دوم موسیقی پاپ پس از انقلاب، این روزها بروز چندانی ندارد، یک بحث است و موضوع خانه‌نشینی فواد حجازی بحثی دیگر.

بررسی کم‌کاری اصفهانی، نیازمند نوعی آسیب‌شناسی است که متوجه آن نسل شد اما اینکه بپذیریم هنرمندی مانند فواد حجازی با این سابقه، فعالیت چندانی در سپهر موسیقی کشور ندارد، بسیار سخت و تلخ است. برای حجازی که رهبر ارکستر چندین خواننده بود و تسلطی کافی بر روی چند ساز از جمله ساکسیفون و پیانو دارد و در کارنامه خود، بهترین کارهای چند خواننده را ساخته و تنظیم کرده، شایسته نیست که چندین سال در خانه بماند و به جز چند پروژه در طول سال، فعالیت مستمری در موسیقی کشور نداشته باشد.

در روزگاری که بابک بیات، ناصر چشم‌آذر، تورج شعبانخانی، فریدون شهبازیان و... از ما دریغ شده‌اند، باید به نسل متفکری که داریم ارجاع کنیم و از محضر آنها برای احیای مطلوب‌تر موسیقی پاپ کشور بهره ببریم

البته که تقاضاهای بسیاری در طول سال برای همکاری با این هنرمند وجود دارد که تمامی این تقاضاها از سوی حجازی رد می‌شود اما چرا از سوی مدیریت موسیقی کشور، زمینه‌ای برای ترغیب به همکاری این هنرمند وجود ندارد؟ اکنون که آسمان موسیقی کشور، از وجود آهنگسازان متبحر و باسابقه، خالی‌تر از هر زمان دیگری است، چرا باید اجازه داد که گنجینه‌ای چون فواد حجازی یا بهنام ابطحی و هنرمندانی از این دست، در این همه سال و در اوج طراوت کاری، خانه‌نشین باشند؟

همچنین این نکته را از یاد نبریم که یکی از دلایل مهم بلبشویی که در موسیقی پاپ این سالیان وجود دارد، فقر آهنگسازان باسواد و باسابقه است که این خلاء با فعالیت هنرمندانی چون فواد حجازی، تاحدودی زیادی برطرف می‌شود. آهنگساز، مغز متفکر یک قطعه موسیقایی است. همچنان‌که خیزش بلند این هنرمندان در نیمه دوم دهه ۷۰ به خلق قطعات کالت و ماندگاری در تاریخ موسیقی کشور منجر شد که تا همیشه ماندگار خواهد ماند. خالی شدن آسمان موسیقی از وجود چنین آهنگسازانی، قطعا موهبتی را به ساحت موسیقایی کشور نمی‌افزاید.

تعریف برنامه ویژه مدیریت موسیقی برای فعال کردن این دست هنرمندان و استفاده از شخصیت‌های کاربلد در ترسیم مهندسی موسیقی پاپ کشور، معدل غنای مفهومی موسیقی پاپ را افزایش می‌دهد. در روزگاری که بابک بیات، ناصر چشم‌آذر، تورج شعبانخانی، فریدون شهبازیان و... از ما دریغ شده‌اند، باید به نسل متفکری رجوع کنیم و از محضر آنها برای احیای مطلوب‌تر موسیقی پاپ کشور بهره ببریم.