ایرنا/  چارلز سوم، پادشاه انگلیس، در شرایطی که لندن به‌دلیل جانبداری آشکار از رژیم صهیونیستی در جنگ ویرانگر غزه با انتقادات گسترده‌ای مواجه است، با میزبانی نشستی میان رهبران مذهبی یهودی و مسلمان از امضای سندی تحت عنوان «توافق آشتی» خبر داد؛ اقدامی که منتقدان آن را بیشتر به یک ژست سیاسی و تلاش تبلیغاتی برای مدیریت بحران شبیه می‌دانند تا یک ابتکار واقعی برای حل اختلافات.

پادشاه انگلیس در این نشست که در کاخ باکینگهام برگزار شد، از این توافق به‌عنوان «اقدامی شگفت‌انگیز» برای ایجاد درک متقابل میان جوامع مسلمان و یهودی یاد کرد؛ اما منتقدان آن را صرفاً یک نمایش دیپلماتیک در شرایط بحران می‌دانند.
بر اساس گزارش‌های رسمی، این توافق که به نام «توافق آشتی» شناخته می‌شود، در کاخ دراملانریگ در اسکاتلند مورد توافق اولیه قرار گرفت و سپس در کاخ باکینگهام به تأیید نهایی رسید. کاخ سلطنتی در بیانیه‌ای ادعا کرد که این توافق بر پایه همکاری، همزیستی مسالمت‌آمیز و احترام متقابل است، اما جزئیات مشخصی درباره سازوکار اجرایی آن ارائه نشده است.
سوال اساسی که در این میان مطرح می‌شود، این است که آیا این توافق واقعاً اقدامی در جهت کاهش تنش‌هاست یا تلاشی در جهت مدیریت بحران‌های بین‌المللی و کنترل افکار عمومی؟ برخی تحلیل‌گران سیاسی بر این باورند که کاخ باکینگهام با ورود به این حوزه، بیش از آنکه به دنبال حل‌وفصل اختلافات مذهبی باشد، قصد دارد نقش خود را در صحنه دیپلماسی عمومی پررنگ‌تر کند.
افرایم میرویس، خاخام ارشد انگلیس که روابط نزدیکی با مقامات صهیونیستی دارد و از امضاکنندگان این توافق است، در بیانیه‌ای ادعا کرد: «این توافق یک گام جسورانه برای بازسازی اعتماد میان جوامع یهودی و مسلمان است.» با این حال تحلیل‌گران این اظهارات را بیش از آنکه نشانه‌ای از یک تحول جدی بدانند، بخشی از یک نمایش تبلیغاتی برای مشروعیت‌بخشی به سیاست‌های خاص در قبال تحولات خاورمیانه توصیف می‌کنند.
ابعاد سیاسی و پیام‌های دیپلماتیک
حضور مقام‌های دولت انگلیس و نمایندگانی از اسکاتلند و اتحادیه اروپا در این نشست نیز به این شائبه دامن زده است که این رویداد صرفاً یک اقدام مذهبی نبوده و ابعاد سیاسی گسترده‌تری دارد. برخی ناظران این توافق را در امتداد تلاش‌های دولت انگلیس برای نمایش نقش میانجی‌گرانه خود در تنش‌های جهانی و حمایت از سیاست‌های تل‌آویو می‌بینند.
در همین حال، این توافق در حالی اعلام شده که انتقادات گسترده‌ای نسبت به عملکرد دولت انگلیس در قبال بحران‌های انسانی از جمله جنگ غزه و موضع‌گیری‌های دوگانه غرب در قبال تحولات بین‌المللی مطرح است. به باور برخی منتقدان، کاخ باکینگهام با چنین ابتکارهایی می‌کوشد وجهه کشور را در شرایطی که سیاست‌های عملی دولت همچنان در راستای منافع استراتژیک هم‌پیمانانش تعریف می‌شود بهبود بخشد.
یکی از مهم‌ترین سوالات، اجرایی بودن این توافق و تأثیر واقعی آن در حل تنش‌های موجود است. در حالی که امضاکنندگان بر اهمیت این سند تأکید دارند، هیچ تضمینی درباره اینکه این توافق در عمل بتواند تغییری ایجاد کند، ارائه نشده است.
علاوه بر این، عدم حضور چهره‌های تأثیرگذار از کشورهای مسلمان، تردیدها درباره تأثیر این توافق را افزایش داده است. بسیاری معتقدند که اگر این ابتکار واقعاً تلاشی برای حل اختلافات میان این دو جامعه مذهبی بود، بایستی نمایندگانی از کشورهای تأثیرگذار در منازعات خاورمیانه نیز در آن حضور می‌داشتند.
در مجموع، نشست کاخ باکینگهام و امضای «توافق آشتی» از دید بسیاری از ناظران چیزی فراتر از یک نمایش تبلیغاتی نبوده و نمی‌توان آن را اقدامی مؤثر در مسیر حل منازعات دانست. در حالی که مقامات انگلیسی تلاش می‌کنند از این توافق به‌عنوان نشانه‌ای از رویکرد صلح‌طلبانه خود یاد کنند، عدم ارائه سازوکارهای مشخص اجرایی، فقدان تعهدات الزام‌آور و نبود بازیگران کلیدی در این توافق، مشروعیت آن را با تردیدهای جدی مواجه کرده است.
از این رو، به نظر می‌رسد که کاخ باکینگهام بیش از آنکه به دنبال تحقق صلح واقعی میان جوامع مذهبی باشد، در پی ارسال پیام‌های دیپلماتیک و حفظ جایگاه خود در شرایط افزایش انتقادات جهانی از رویکردهای دوگانه غرب در قبال تحولات بین‌المللی است.