مادرانه از او زیاد دیده‌ایم اما حتماً کسی نمی‌تواند «شیار 143» و یک اتفاق و اعجاز در بازیگری را فراموش کند. او همواره در مسیرِ اعجاز و سخت‌کوشی برای ارائه یک بازیِ خوب و ماندگار تلاش کرده است.

حتی اگر در «دعوت» و یا «بادیگارد» ابراهیم حاتمی‌کیا ایفای نقش کرده و یا یک همسرِ شهید هسته‌ای را بازی کرده است. همان قدر درخشان و مانا، در نقش یوکابد مادر حضرت موسی(ع) حاضر شده است.

خودش هنوز فیلم «دو زن» را به یاد می‌آورد و مخاطبان حتماً با «دبیرستان خضراء» هم خاطره دارند. حتماً نمی‌توانند رگه‌ی دیگری از بازیِ مریلا زارعی را با نقش گلناز در «ولایت عشق» فراموش کنند.

جالب است که این شب‌ها «کلاه پهلوی» ضیاء الدین درّی از تلویزیون پخش می‌شود و بلاشک نمی‌توان درخشش او را با کاراکتر «فروغ» از یاد برد. کاراکتری که به دختران سواد یاد می‌دهد و مورد اعتماد شهر است.

اما در نمایش‌خانگی هم دو نقشِ ویژه از او دیده‌ایم؛ یکی مادر ناصرالدین شاه به نام «مهد علیا» در «جیران» حسن فتحی و در «مانکن» یک کاراکتر خاکستری را از او سراغ داریم. او در تمامِ این کاراکترهایی که از خود به جای گذاشته چه در نقش مثبت، چه خاکستری و حتی منفی، مخاطب را سر ذوق آورده است.

در جهانِ واقعی هم او هیچ‌وقت در مسیرِ موضع‌گیری‌های عجیب، پست‌های هیجانی و رفتارهای تبلیغاتی حرکت نکرده است. همچون همکارانش که حتی از سفره‌های غذا و سفرهای خارجی و داخلی‌شان عکس در صفحه اینستاگرام‌شان منتشر می‌کنند. اما مریلا زارعی این‌طور نبوده و نیست.

شاید بتوان گفت به مثابه‌ی نگاه مستانه مهاجر سینماگر شناخته شده که در مقامِ داوری جشنواره فیلم فجر پشت تریبون قرار گرفت و گفت: «از مریلا زارعی یاد بگیرید هر هنرمندی که سیمرغ و دیپلم افتخار می‌گیرد او ایستاده تشویق‌شان می‌کند.»

البته این رفتارِ مریلا زارعی بعد از نگرفتن سیمرغِ جشنواره هم تغییر نکرد. ناگفته نماند برخی چه امسال و چه در سال‌های گذشته وقتی به هر دلیلی بنابر قضاوتِ داوران جشنواره فیلم فجر موفق به کسبِ سیمرغ نشدند؛ یا جشنواره را محکوم به میلی بودن کرده‌اند و یا هزاران برچسب به جشنواره زده‌اند. که عمدتاً بسیاری از این منتقدین و معترضین خود یا داورِ این جشنواره بوده‌اند و یا به عنوان دست‌اندرکارِ جشنواره و جزو برگزیدگانش شناخته می‌شوند.

مریلا زارعی بارها به همکارانِ سلبریتی‌‌اش درس‌های بسیاری داده؛ در مقاطع مختلف که همه درباره همه‌چیز اظهارنظر می‌کردند و موضع‌گیری داشتند او سکوت کرده و مسیرِ حرفه‌ای‌اش را پیش برده است. یا در زمان تحریمِ جشنواره و یا به شکل تظاهری ترجیح می‌دادند فیلم بازی نکنند.  

او همان دوران در «هناس» فیلمی درباره یک شهید هسته‌ای ایفای نقش کرد. در «نوبت لیلی» نمایش‌خانگی و برخی از آثار دیگر ایفای نقش داشت. بنابراین همواره در طولِ دوران هنری‌اش، هیچ‌وقت دست به کار هیجانی و غیرحرفه‌ای نزده است.

شاید بتوان او را با یک بازیگرِ فراموش‌نشدنی اما حرفه‌ای، متواضع و دوست‌داشتنی مقایسه کرد؛ علی نصیریان که هیچ‌وقت در دوران عمر کاری‌اش دست به یک اتفاق هیجانی، موضع‌گیری عجیب و رفتارِ دونِ شأن نزده است.

مریلا زارعی شبِ گذشته در اختتامیه جشنواره سیمرغ نگرفت اما تشویق‌های ایستاده و مستمر برای او نشان می‌داد چقدر او، کارها و رفتارهایش قابل تجلیل‌اند. بنابراین او در ظاهر این سیمرغ را نگرفت اما در باطن و در واقعیت مردم، اهالی رسانه، منتقدین و همکارانش به او یک سیمرغ واقعی اعطا کردند.