ورزش 3/مدافع میانی باسکی پس از تساوی بارسا مقابل اتلتیکو بسیار صریح بود، یا با تمام توان پیش می‌رویم یا این کار به جایی نمی‌رسد.
اینیگو مارتینز حتی یک بار هم در پاسخ به رسانه‌ها پس از بازی مقابل اتلتیکو لبخند نزد. بینی‌اش را لمس می‌کرد، جدی می‌شد، چند ثانیه قبل از پاسخ دادن فکر می‌کرد و سؤال را در ذهنش سبک‌وسنگین می‌کرد. عصبانی نه، اما ناراحت بود.
در حالی که هواداران فوتبالی که بارسا و اتلتیکو برایشان فرقی ندارد، هنوز از تماشای یک بازی تاریخی لذت می‌بردند، اینیگو با شک و تردید به اطراف نگاه می‌کرد. او هم مثل همه از آن ۷۵ دقیقه لذت برده بود؛ نمایشی که یکی از وحشیانه‌ترین و درخشان‌ترین سرودهای فوتبالی بود که تا به حال در مونتجوئیک دیده شده است، اما ژن ذاتی‌اش اجازه نداد حتی لحظه‌ای از این نمایش لذت ببرد.
به زبان عامیانه، حال و حوصله خوشحالی نداشت. چیزی برای جشن گرفتن نبود؛ این شادی‌ها برای کسانی است که از ژاپن بلیت می‌خرند و می‌آیند یا کسانی که به قول تباس پولشان را خرج می‌کنند و دنبال راه‌های غیرقانونی نمی‌روند.
اینیگو حالش بد بود و نمی‌توانست آن حس تلخ را پنهان کند. مشخص بود که زبانش را گاز می‌گیرد و حتی وقتی گفت "من به مرحله حذفی خوش‌بینم" یا "این بازی می‌توانست به راحتی ۶-۲ تمام شود"، نتوانست اخم‌هایش را که ناراحتی ناشی از افت ابتدایی و پایانی تیم را پنهان می‌کرد، باز کند.
اینیگو مارتینز از آن آدم‌هایی نیست که با موفقیت‌های زیاد سیر شوند یا ناکارآمدی دیگران را که به ضرر کار خودش تمام می‌شود، نادیده بگیرد؛ او از آن‌هاست که با استعداد به اینجا رسیده، اما مهم‌تر از آن، با تلاش بسیار زیاد. آن‌قدر که حاضر نیست همه این زحمات را به باد بدهد. این مرد، که یک رهبر ذاتی و خودساخته است و در زمان مناسب به بارسا آمده، می‌داند که با فرصت زندگی‌اش روبه‌روست و اجازه نمی‌دهد کسی حتی یک دقیقه، پنج دقیقه یا ده دقیقه شل بگیرد. هیچ‌کس.
او همچنین گفت: "وقتی کمی افت می‌کنیم، ضربه می‌خوریم؛ باید نود دقیقه متمرکز باشیم"، حرفی که از احتمال نتیجه ۶-۲ فاصله داشت.
این اظهارات شاید کلیشه‌ای به نظر بیایند، اما وقتی از زبان کسی که در کنار کوبارسی زوجی شگفت‌انگیز در خط دفاع ساخته شنیده می‌شود، قاطعانه به گوش می‌رسد.
بارسا در برابر اتلتیکو همه کار کرد، هم موفق بود و هم اشتباهاتی داشت. کسی که برای برد به زمین می‌رود، می‌داند که همه چیز به خودش بستگی دارد و پیروزی در دستان اوست، در حالی که تیمی که از اشتباه دیگران زندگی می‌کند، چیزی برای از دست دادن ندارد. بارسا، حتی پیش از آمدن کرویف، راه اول را انتخاب کرد؛ راهی که اجازه می‌دهد در پیروزی به اوج برسد و پس از شکست‌ها با این باور که خودش قادر به انجام هر کاری است، دوباره ساخته شود. اینجاست که اینیگو مارتینز، رافینیا، اکثر بازیکنان آکادمی و پدری قرار دارند. هرکس شک دارد، هرکس احساس قدرت نمی‌کند، در را باز کند و برود.