پدال/ آیا تاکنون به خودرویی فکر کرده‌اید که بتواند از روی تپه‌های شنی پرش کند و سپس در بزرگراه ب‌ام‌و M3 را پشت سر بگذارد؟
 
به لطف پرودرایو، شرکتی بریتانیایی که در زمینهٔ ساخت خودروهای مسابقه‌ای سفارشی فعالیت می‌کند، هانتر هایپرکار دقیقاً چنین خودرویی بود. یک هیولای رالی داکار که برای جاده رام شده بود.

خودروهای هومولوگیشن دههٔ ۸۰
در دهه‌های ۷۰ و ۸۰، نسخهٔ جاده‌ای خودروهای مسابقه‌ای زیادی توسط خودروسازان ساخته شده که اصطلاحاً هومولوگیشن گفته می‌شد. ساخت این خودروها به خاطر قوانین مسابقات الزامی بود و خودروسازان باید برای دریافت جواز حضور در مسابقات رالی آن زمان، طبق قوانین فیا حداقل ۲۰۰ دستگاه نسخهٔ جاده‌ای از خودروهای مسابقه‌ای خود تولید می‌کردند. این قوانین منجر به تولید خودروهای فوق‌العاده‌ای مثل پورشه ۹۵۹، لانچیا ۰۳۷ و آئودی کواترو شد. در بریتانیا، پرودرایو که شرکت کوچکی در حوزهٔ ساخت خودروهای رالی برای تیم‌ها بود نیز همین کار را با رویکردی کمی متفاوت انجام داد. پرودرایو با یک خودروی مسابقه‌ای اختصاصی بنام BRX هانتر وارد مسابقهٔ رالی داکار شد و مشهورترین رانندگان رالی جهان یعنی سباستین لوب (برند ۹ دورهٔ WRC) و ناصر العطیه (برندهٔ پنج دورهٔ داکار) را پشت فرمان خودروی خود نشاند.

نسخه‌ای جاده‌ای از خودروی داکار
سپس در سال ۲۰۲۲، پرودرایو نسخهٔ جاده‌ای خودروی مسابقه‌ای رالی خود را با نام هانتر هایپرکار معرفی کرد ولی درحالی‌که خودروسازان در دههٔ ۸۰ مجبور بودند نسخهٔ جاده‌ای خودروهای مسابقه‌ای خود را تولید کنند، پرودرایو چنین اجباری نداشت زیرا این قانون برداشته شده بود و شرکت بریتانیایی هانتر هایپرکار که با قیمت ۱.۶ میلیون دلاری، بسیار گران‌قیمت بود را برای جبران بخشی از هزینه‌های صرف شده در پروژهٔ داکار تولید کرد. این تصمیم پرودرایو هوشمندانه به نظر می‌رسید زیرا خودروی رالی این شرکت با نمایش در تپه‌های شنی عربستان سعودی، محبوبیت زیادی کسب کرده بود و حالا علاقه‌مندان می‌توانستند همان خودرو را بخرند و با آن در جاده‌های عمومی به سر کار بروند! علاوه بر این، هانتر هایپرکار ۵۰ درصد از همتای مسابقه‌ای خود قوی‌تر شده بود. این یک خودروی رالی داکار برای استفادهٔ روزمره بود. چه چیزی بهتر از این؟

پیشرانهٔ V6 فورد GT
پرودرایو برای ساخت هانتر هایپرکار از همان شاسی فضایی لوله‌ای خودروی رالی استفاده کرد و آن را با پانل‌های فیبر کربنی پوشاند. پیشرانه نیز همان نمونهٔ ۳.۵ لیتری V6 توئین توربوی فورد (موتور مورداستفاده در F150 رپتور و فورد GT) بود که پشت محور جلو نصب شده بود. هانتر هایپرکار سیستم تعلیق خود را هم از نسخهٔ مسابقه‌ای گرفته بود که شامل دو کمک‌فنر قابل تنظیم در هر چرخ با ۳۸ سانتی‌متر تراول و فنرهای پیچشی عظیم همراه با لاستیک‌های ۳۷ اینچی بزرگ روی رینگ‌های ۱۷ اینچی می‌شد. هانتر در ظاهر نیز تقریباً شبیه نسخهٔ داکار بود ولی در رنگ‌های مختلف قابل انتخاب بود و امکان سفارش یک کیت آیرودینامیکی هم وجود داشت. برای سهولت رانندگی، گیربکس سکوئنشال نسخهٔ مسابقه‌ای با یک گیربکس شش سرعتهٔ معمولی با پدال‌های پشت فرمان جایگزین شد و یک دوربین دید عقب هم روی خودرو نصب شد.

ازآنجایی‌که هانتر هایپرکار جاده‌ای محدود به قوانین رالی نبود، پرودرایو تمام قدرت پیشرانهٔ آن را آزاد کرد. با این کار، خروجی موتور به ۶۰۰ اسب بخار قدرت و ۷۰۰ نیوتن متر گشتاور رسید درحالی‌که نسخهٔ داکار ۴۰۰ اسب بخار قدرت داشت. این نیرو به هر چهارچرخ منتقل می‌شد و هانتر هایپرکار از همان قفل‌های دیفرانسیل جلو، مرکزی و عقب نسخهٔ مسابقه‌ای هم بهره می‌برد. این آفرودر منحصربه‌فرد به باک سوخت عظیم ۴۸۰ لیتری هم مجهز بود ولی خریداران می‌توانستند باک کوچک‌تری را سفارش دهند تا فضای بار بزرگ‌تری در پشت کابین ایجاد شود. داخل خودرو هم توسطیان کالوم با صفحه آمپر دیجیتالی، نمایشگر مرکزی و صندلی‌های مسابقه‌ای راحت‌تر به‌گونه‌ای طراحی شده بود که برای استفاده‌های جاده‌ای مناسب‌تر باشد.

هانتر هایپرکار در کمتر از ۴ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید و می‌توانست به حداکثر سرعت ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. درنهایت، از هانتر هایپرکار ۲۵ دستگاه تولید شد و با قیمت ۱.۲۵ میلیون پوند معادل ۱.۶ میلیون دلار به فروش رسید.