ورزش 3/پرسپولیس و روزهای پرکار در ورزشگاه آزادی؛ اینجا جایی است که رؤیاهای سرخپوشان از نو ساخته می‌شوند.
تهران در آخرین روزهای اسفند، آرام آرام لباس زمستانی خود را از تن بیرون می‌آورد. نسیمی خنک از سمت البرز می‌وزد و خورشید، گرمایی ملایم را به زمین‌های تمرینی ورزشگاه آزادی هدیه می‌کند. اما در دل این آرامش، در گوشه‌ای از این شهر شلوغ در شب عید، پرسپولیسی‌ها روزهای پرکاری را پشت‌سر می‌گذارند. تیمی که برای رسیدن به قله، هیچ فرصتی برای تلف کردن ندارد.
مدتی است که ورزشگاه شهید کاظمی، خانه قدیمی سرخ‌پوشان، دیگر شرایط ایده‌آلی برای تمرین ندارد. چمن این ورزشگاه، به دلیل فشار تمرینات متوالی و استفاده مداوم، کیفیت خود را از دست داده و کارتال، سرمربی جدی و با برنامه پرسپولیس، راضی به تمرین در چنین زمینی نیست. به همین دلیل، تمرینات تیم چند ماه پیش به زمین شماره ۳ ورزشگاه آزادی منتقل شد؛ زمینی که از نظر ابعاد و شرایط، به استانداردهای تیم نزدیک‌تر بود.
اما حالا چمن همین زمین هم نیاز به احیا دارد و زیر کشت رفته است. چاره‌ای نیست، پرسپولیسی‌ها مجبورند زمین تمرین خود را تغییر دهند. این بار مقصدشان، زمین شماره ۲ آزادی است؛ زمینی که باید موقتاً میزبان بزرگ‌ترین تیم ایران باشد. این جابه‌جایی‌ها، کار را برای بازیکنان و کادر فنی دشوار کرده، اما تیمی که در کورس قهرمانی است، فرصتی برای بهانه‌جویی ندارد. کارتال می‌داند که اگر بخواهد پرسپولیس را به قهرمانی برساند، باید روی هر جزئیاتی کنترل داشته باشد، از برنامه تمرینی گرفته تا زمین‌هایی که تیمش در آن تمرین می‌کند.

* کارتال و درخواست مهم از باشگاه؛ زمین‌هایی در حد آزادی
اما این تغییرات موقت، پاسخگوی نیازهای سرمربی سابق فنرباغچه نیست. او از مدیران باشگاه پرسپولیس درخواست کرده که دو زمین تمرینی بزرگ، با امکاناتی در سطح ورزشگاه آزادی برای تیم فراهم کنند. زمین‌هایی که همیشه آماده باشند و دیگر پرسپولیس، تیمی که همیشه برای قهرمانی می‌جنگد، درگیر چنین مشکلاتی نشود. این درخواست، نشان از تفکر بلندمدت کارتال دارد؛ او آمده که تغییر ایجاد کند، نه فقط برای امروز، بلکه برای آینده پرسپولیس.
تا زمانی که این زمین‌ها آماده شوند، پرسپولیس همچنان در ورزشگاه آزادی به تمریناتش ادامه می‌دهد. اما کارتال، مردی که به جزئیات اهمیت زیادی می‌دهد، نمی‌خواهد در زمین شماره ۳ آزادی بدون امکانات کار کند. او دستور داده چهار کانکس در این زمین قرار بگیرد؛ کانکس‌هایی که حالا تبدیل به اتاق فرمان این سرمربی ترکیه‌ای شده‌اند. یکی از این کانکس‌ها، دفتر کار شخصی کارتال است، جایی که او قبل از تمرین می‌نشیند، برنامه‌ها را مرور می‌کند و با دستیارانش درباره تاکتیک‌های جدید صحبت می‌کند. کانکس دیگر، دفتر سرپرست تیم و آنالیزورهاست؛ کسانی که وظیفه بررسی عملکرد بازیکنان و حریفان را بر عهده دارند. دو کانکس دیگر هم مخصوص دستیاران کارتال است. حالا چهار کانکس طوسی‌رنگ، با لوگوی پرسپولیس، در کنار زمین شماره ۳ ورزشگاه آزادی قرار گرفته‌اند و نشانه‌ای از تغییراتی هستند که این سرمربی جدی در تیمش ایجاد کرده و حتی آزادی را بیشتر شبیه به خانه کرده است.

* تمرین آغاز می‌شود؛ نظم و جدیت، اولین اصل کارتال
اما حالا وقت تمرین است. خورشید، به‌آرامی از میان ابرهای پراکنده عبور می‌کند و سایه‌هایی روی چمن زمین شماره ۲ آزادی می‌اندازد. بازیکنان یکی پس از دیگری به محل تمرین می‌رسند. سر وقت، بدون تأخیر. کارتال، در بدو ورود به پرسپولیس، تأکید کرده بود که انضباط برایش از هر چیزی مهم‌تر است و حالا بازیکنان می‌دانند که دیر رسیدن به تمرین، حتی اگر فقط چند دقیقه باشد، می‌تواند عواقب جدی داشته باشد.
تنها غایب تمرین، میلاد سرلک است که هنوز از بند مصدومیت رها نشده است. بقیه بازیکنان، همگی آماده‌اند. تمرین با کار در سالن بدنسازی آغاز می‌شود. وزنه‌ها بالا می‌روند، صدای برخورد فلز با کف زمین، در فضا می‌پیچد. عضلات بازیکنان، زیر فشار تمرینات بدنسازی، سفت‌تر می‌شود. تمرینات قدرتی، بخشی مهم از برنامه کارتال است؛ او تیمی می‌خواهد که نه‌تنها از نظر تاکتیکی، بلکه از نظر فیزیکی هم در اوج باشد. البته این تمرینات اصلا شباهتی به بدنسازی‌های عجیب و پرفشار تیم گاریدو ندارد و بلکه به جای شلاق زدن به بازیکنان، آنها را روی فرم نگه می‌دارد.

* دو مترجم در تمرین؛ دقت در انتقال پیام‌های کارتال
اما یک نکته جالب در تمرین امروز به چشم می‌خورد؛ حضور دو مترجم. سیامک تقی‌زاده، مترجم قدیمی کارتال که مدتی به دلیل برخی حواشی تمایلات رنگی قدیمی به استقلال کنار گذاشته شده بود، حالا دوباره بازگشته است. در کنار او، ناصر صادقی، بازیکن اسبق گالاتاسرای و مترجم سال‌های دور مصطفی دنیزلی، دیده می‌شود.
صادقی امروز در تمرین حاضر است، اما قرار است برای امضای قرارداد رسمی، به باشگاه برود. کارتال، مردی که هیچ جزئیاتی را از قلم نمی‌اندازد، می‌خواهد مطمئن شود که پیام‌هایش بدون کمترین تغییر، به بازیکنان منتقل می‌شود. حضور دو مترجم، به او این اطمینان را می‌دهد که هیچ‌یک از نکات تاکتیکی‌اش، از بین نخواهد رفت.

* کارتال؛ مردی با فکرهای بزرگ
بعد از بدنسازی، تمرین به زمین چمن کشیده می‌شود. کارتال، کنار زمین ایستاده، دستانش را روی سینه‌اش گره زده و با دقت، تک‌تک حرکات بازیکنان را زیر نظر دارد. او مردی است که عاشق فوتبال تهاجمی است. تیمش باید سریع باشد، باید زیاد پاس بدهد، باید ریتم بالایی داشته باشد. تمرینات تاکتیکی، دقیق و با جزئیات بالا اجرا می‌شوند. بازیکنان از یک سمت به سمت دیگر منتقل می‌شوند، پاس‌های کوتاه و سریع، حملات برق‌آسا، فشار روی مدافعان. او و کادرش با یک ون به زمین تمرین آمده‌اند؛ روالی که نشان از نظم او دارد. هیچ چیزی در تیم او، تصادفی نیست. همه چیز باید طبق برنامه پیش برود.
با پایان تمرین، بازیکنان یکی‌یکی زمین را ترک می‌کنند، اما کارتال هنوز کنار زمین ایستاده است. نگاهش به نقطه‌ای دور دوخته شده، انگار در ذهنش چیزهایی را مرور می‌کند. او هنوز وقت نکرده تهران را درست ببیند، چون تمام وقتش را هرشب تا دیروقت روی پرسپولیس گذاشته است. یکی از نزدیکان تیم می‌گوید: «کارتال از آن مربی‌هایی است که میراثی از خودش به جا می‌گذارد.» چیزی که پرسپولیسی‌ها را یاد برانکو می‌اندازد.
پرسپولیس در کورس قهرمانی است و سرمربی‌اش، مردی است که فکرهای بزرگی در سر دارد. این تیم، هنوز برای رسیدن به هدفش راه درازی در پیش دارد، اما چیزی که مشخص است، این است که کارتال آمده تا پرسپولیس را به جایگاهی که هواداران می‌خواهند، برساند. شاید روزهای پرنوسانی را پشت سر گذاشته باشند، اما یک چیز واضح است: این پرسپولیس، در حال ساختن آینده‌ای روشن است و شاید با این نظم و تفکر کارتال، بازگشت به صدر دور از ذهن نباشد.