آخرین خبر/ دومین قسمت از مسابقه موزیکال «صداتو» روز گذشته از پلتفرم مربوطه‌اش پخش شد تا بتوانیم تحلیل دقیق‌تری از این برنامه داشته باشیم. شبکه نمایش خانگی ما مدتی است ترجیح می‌دهد به‌جای سریال‌سازی که پرهزینه و پرریسک است سراغ ساخت برنامه‌هایی مثل «جوکر»، «مافیا» و... برود که ایده‌های کپی شده از برنامه‌های موفق خارجی هستند. البته تجربه‌های داخلی مثل «ارتش سری» و «دست به مهره» هم داشتیم که خیلی ضعیف از کار درآمدند. «صداتو» در نگاه اول شبیه یک برنامه استعدادیابی موسیقی است اما در حقیقت کپی شده از یک برنامه معروف کره‌ای است که جایزه گرفتن در آن به‌خاطر بی‌استعدادهاست. شرکت کننده باید از بین 6 کاراکتر مختلف که آن‌ها را نمی‌شناسد تشخیص دهد کدام‌یکی خواننده است و کدام یکی بازیگری که فقط لب می‌زند. 4 کمک کننده او در این مسیر سلبریتی‌هایی هستند که به آن‌ها «هلپر» اطلاق می‌شود. مخاطب هم می‌تواند با کنترل حدس‌هایش را ثبت کند و با قرعه‌کشی جایزه بگیرد. برنامه طی دو قسمت اول جذاب است اما خالی از ضعف هم نیست. در ادامه به نقاط ضعف و قوت آن می‌پردازیم: 
نقاط قوت
1) حال‌وهوای تازه/ شبکه نمایش خانگی ما پر شده از سریال‌های متوسط و البته ریالیتی‌شوهایی که به ورطه تکرار افتادند. با این اوصاف «صداتو» با این‌که صرفاً یک کپی است اما برای ما تازگی دارد. 
2) تعاملی بودن برنامه/ مخاطب که ما باشیم مثل مجری، هلپر و شرکت‌کننده از پایان ماجرا و این‌که چه‌کسی خواننده است و چه کسی نیست بی‌خبریم برای همین در هیجان ماجرا دخیل می‌شویم و حتی فرصت ثبت نظرمان را هم داریم که همین تعاملی بودن باعث فعال شدن مخاطب و لذت بیشترش می‌شود. 
3) اتمسفر گرم برنامه/ هرچند محسن کیایی به عنوان مجری از آن نمک ذاتی بازیگری‌اش دور شده و لاغر شدنش هم این حس را تشدید می‌کند اما محمد بحرانی و ژوله فضای برنامه را با خواندن یا شوخی‌های‌شان گرم می‌کنند. 
4) موزیک‌های شاد/ ضعف تلویزیون در ارائه موزیک شاد باعث شده این برنامه مزیت نسبی نسبت به آن داشته باشد و برای مخاطب جذاب باشد. برنامه این فرصت را طی چالش‌های مختلفش ایجاد می‌کند که از موزیک‌ها لذت ببریم و حتی گاهی به‌آن‌ها بخندیم چون بعضی شرکت‌کننده‌ها خواننده نیستند و اجرای‌شان فاجعه و تا حدی خنده‌دار است. 

نقاط ضعف برنامه 

1) چندان بومی نشده/ در ظاهر قرار است این برنامه بومی شده باشد اما تیپ‌هایی که باید خواننده بودن و نبودن‌شان را حدس بزنیم شباهتی به آدم‌های داخلی ندارند از عروسک‌پوش و دلقک تا مدل و بوکسور. تنها تیپ ایرانی بین 12 شرکت‌کننده برنامه جاشو (کارگر لنج) و میوه‌فروش بودند. 
2) بار آموزشی پائین/ برنامه فرصت خوبی است برای این‌که اطلاعات مخاطب درباره موسیقی بالا برود اما حتی وقتی هلپرها اطلاعات فنی ارائه می‌دهند چنان اصطلاحات را خارجی و فنی و بدون توضیح بیان می‌کنند که مخاطب چیزی یاد نمی‌گیرد. 
3) جدی نگرفتن زبان فارسی/ در این برنامه شاهد بی‌توجهی محض به زبان فارسی هستیم، حتی 4 چهره‌ای که باید به شرکت‌کننده مسابقه کمک کنند هِلپر نامیده می‌شوند و مابقی اصطلاحات هم فارسی نشده است. 
باید منتظر بمانیم و ببینیم در مسیر جذابیت و بهتر شدن برنامه در قسمت‌های بعدی چه اتفاقات می‌افتد. نظر شما چیست؟ دو قسمت اول را دوست داشتید؟