پدال/ در دههٔ ۹۰ میلادی، مرسدس قصد توسعهٔ یک پیشرانهٔ ۸ لیتری W18 با ۶۸۰ اسب بخار قدرت را برای S کلاس داشت که به نتیجه نرسید.

این روزها حجم موتور و تعداد سیلندر در پیشرانهٔ خودروها به‌اندازهٔ گذشته اهمیت ندارد زیرا خودروسازان با استفاده از توربوشارژر و سیستم‌های هیبریدی، از پیشرانه‌های کوچک و کم‌حجم قدرت‌های بالایی بیرون می‌کشند. بااین‌حال، حدود ۳۰ سال پیش شرایط کاملاً متفاوت بود و خودروسازان تنها راه افزایش قدرت را در افزایش حجم موتور و تعداد سیلندر می‌دیدند. ازاین‌رو، در اوایل دههٔ ۹۰، ب‌ام‌و توسعهٔ یک پیشرانهٔ عظیم ۶.۷ لیتری V16 را برای سدان پرچم‌دار سری ۷ آغاز کرد و مرسدس در پاسخ به رقیب دیرینه، تصمیم به ساخت موتوری دیوانه‌وارتر یعنی ۸ لیتری W18 گرفت.

پروژه‌ای عظیم
مهندسان مرسدس که مصمم بودند روی ب‌ام‌و با موتور V16 را کم کنند، توسعهٔ موتوری هجده سیلندر را آغاز کردند. این موتور قرار بود زیر کاپوت S کلاس نسل W140 قرار گیرد و با نام ۸۰۰ SEL به بازار عرضه شود. این پیشرانهٔ W18 در اصل از سه موتور ۲.۶ لیتری شش سیلندر خطی M103 مرسدس تشکیل شده بود که با زاویهٔ ۷۵ درجه به هم متصل شده و یک W متشکل از سه ردیف سیلندر شش‌تایی را ایجاد می‌کردند. هر سه ردیف به یک میل‌لنگ متصل بودند و قرار بود این موتور در دو نسخه تولید شود. نسخهٔ اول در هر سیلندر دو سوپاپ داشت اما نسخه‌ای قوی‌تر با پنج سوپاپ در هر سیلندر هم در دست ساخت بود که طبق گزارش‌ها می‌توانست حدود ۶۸۰ اسب بخار قدرت و ۸۰۰ نیوتن متر گشتاور تولید کند درحالی‌که این ارقام در نسخهٔ دو سوپاپ ۴۹۰ اسب بخار و ۷۵۰ نیوتن متر بود.

مشکلات متعدد مهندسی
هرچند S کلاس نسل W140 که در کشورمان با نام اتاق تانک شناخته می‌شود خودروی بسیار بزرگی بود ولی بااین‌وجود، نصب موتور عظیم W18 در سینهٔ این خودرو تقریباً غیرممکن بود. البته این موتور از پیشرانهٔ ۲.۶ لیتری شش سیلندر مرسدس که بر پایهٔ آن شکل گرفته بود طول چندان بیشتری نداشت ولی مشکل عرض زیاد موتور بود زیرا همان‌طور که گفته شد، پیشرانهٔ هجده سیلندر با اتصال سه موتور شش سیلندر ساخته شده بود. مشکل دیگر مدیریت حرارت بود زیرا باید منیفولد اگزوز حداقل یکی از سه ردیف سیلندرها در داخل V موتور خارج می‌شد و چون در آن زمان موتورهای Hot V هنوز متداول نشده بودند، این کار برای مرسدس مثل گام گذاشتن در قلمرویی ناشناخته بود. مشکل دیگر هم مصرف سوخت بسیار بالای موتور W18 بود. هرچند آن سال‌ها قیمت سوخت ارزان بود و قوانین آلایندگی هم خیلی سفت‌وسخت نبودند ولی مصرف سوخت وحشتناک یک نیروگاه ۸ لیتری هجده سیلندر دائم خریداران را به پمپ‌بنزین می‌کشاند.

سرانجام پروژهٔ موتور W18 مرسدس
علاوه مشکلاتی که گفتیم، یکی دیگر از موانع بزرگ بر سر راه توسعهٔ موتور W18 مرسدس، هزینه بود که نهایتاً لغو این پروژه را به دنبال داشت. علاوه بر اینکه توسعهٔ یک موتور هجده سیلندر هزینهٔ زیادی داشت، تغییرات لازم روی S کلاس برای اینکه بتواند به موتور W18 مجهز شود هم هزینهٔ بالایی روی دست مرسدس می‌گذاشت که این هزینه‌ها با فروش اندک یک سدان پرچم‌دار منحصربه‌فرد و گران‌قیمت جبران نمی‌شد. یکی دیگر از دلایل لغو پروژهٔ موتور W18، پیشرانهٔ ۶ لیتری V12 جدید مرسدس بود که در آن سال‌ها تازه عرضه شده بود. مرسدس به این نتیجه رسید که قدرت موتور V12 مذکور برای یک سدان پرچم‌دار کافی است و با وجود چنین پیشرانه‌ای، سرمایه‌گذاری برای توسعهٔ یک موتور W18 منطقی نخواهد بود. البته بحثی هم در مورداستفاده از موتور W18 در مسابقات مطرح شد اما مرسدس قبلاً یک پیشرانهٔ ۳.۵ لیتری تخت دوازده سیلندر را برای مسابقات گروه C توسعه داده بود تا پروندهٔ پیشرانهٔ هجده سیلندر برای همیشه بسته شود. از سوی دیگر، پروژهٔ موتور V16 ب‌ام‌و هم به نتیجه نرسید و بدین ترتیب هردو شرکت به موتورهای V12 رضایت دادند.