پدال/ الهام از نسل اول فورد ماستنگ منجر به ساخت خودرویی عضلانی در بریتانیا شد که از بسیاری از ماسل کارهای آمریکایی سریع‌تر و قوی‌تر بود.

فورد ماستنگ یکی از نمادین‌ترین و مشهورترین خودروهای عضلانی تاریخ است. این خودرویی است که باعث خلق شورلت کامارو و دوج چلنجر شد ولی در اواخر دههٔ ۷۰ یعنی زمانی که دوران طلایی ماسل کارهای آمریکایی به پایان رسیده بود، یک خودروی عضلانی جذاب با الهام از ماستنگ در خارج از آمریکا معرفی شد.

اولین سوپراسپرت بریتانیا
نسل اول ماستنگ که در سال ۱۹۶۴ معرفی شد، فوق‌العاده موفق عمل کرد و با تجربهٔ چندین فیس‌لیفت و بازطراحی، تا سال ۱۹۷۳ روی خط تولید باقی ماند. موفقیت ماستنگ نه‌تنها دیگر خودروسازان آمریکا را مجبور به واکنش کرد بلکه نظر خودروسازان خارج از آمریکا را هم جلب کرد. یکی از این شرکت‌ها، آستون‌مارتین بود که در سال ۱۹۷۲ مدلی بنام V8 را با ظاهری بسیار شبیه به ماستنگ معرفی کرد. این خودرو دقیقاً شبیه ماستنگ‌های اواخر دههٔ ۶۰ به نظر می‌رسید. آستون‌مارتین V8 همان‌طور که از نامش مشخص است، به یک پیشرانهٔ ۵.۳ لیتری V8 مجهز بود که با ۳۲۰ اسب بخار قدرت، با قوی‌ترین موتورهای نسل اول ماستنگ فاصله داشت.

در ادامه اما شرایط کاملاً به نفع طرف بریتانیایی تغییر کرد زیرا به دلیل بحران سوخت اوایل دههٔ ۷۰ و همین‌طور قوانین آلایندگی جدید آمریکا، پیشرانه‌های بزرگ خودروهای آمریکایی حذف و نمونه‌های باقیمانده هم بسیار ضعیف شدند به‌گونه‌ای که در سال ۱۹۷۳ قوی‌ترین موتور ماستنگ تنها ۲۴۵ اسب بخار قدرت داشت. در سال ۱۹۷۴ نیز نسل دوم ماستنگ با ابعادی بسیار کوچک‌تر و پیشرانه‌های بسیار ضعیف معرفی شد و دوران سیاه ماسل کار فورد را آغاز کرد. برای این نسل در ابتدا حتی پیشرانهٔ V8 هم ارائه نمی‌شد. از سوی دیگر، در سال ۱۹۷۷ یعنی زمانی که سه سال از معرفی نسل دوم ماستنگ می‌گذشت، آستون‌مارتین مدل جدید V8 ونتیج را معرفی کرد که نسخه‌ای قوی‌تر از مدل V8 قبلی محسوب می‌شد.

این ساختهٔ آستون‌مارتین حتی در نسخهٔ جدید ونتیج هم که سطح بالاتری از جذابیت و پرفورمنس را ارائه می‌کرد، همچنان بسیار شبیه نسل اول ماستنگ بود. کاپوت برآمده، دماغهٔ تهاجمی با چهار چراغ گرد، گلگیرهای برجسته، سقف شیب‌دار و نمای عقبی که برای علاقه‌مندان خودروهای عضلانی آشنا بود، آستون‌مارتین V8 ونتیج را شبیه نسخهٔ بریتانیایی ماستنگ جلوه می‌دادند. این خودرو اما که اولین سوپراسپرت بریتانیا لقب گرفت، زیر کاپوت بسیار برتر از همتای آمریکایی آن سال‌های خود بود.

قدرتی بیشتر از ماستنگ 
هرچند در ظاهر شباهت زیادی بین ماستنگ و ونتیج وجود داشت ولی زیر کاپوت داستان کاملاً متفاوت بود. ونتیج به پیشرانهٔ آستون‌مارتین لاگوندا مجهز شده بود که هرچند قوی‌ترین موتور آستون‌مارتین در آن سال‌ها محسوب نمی‌شد ولی برای تپیدن در سینهٔ ونتیج بشدت اصلاح شده بود. میل بادامک بهتر، نسبت تراکم بالاتر، سوپاپ‌های هوای بزرگ‌تر و کاربراتورهای بزرگ‌تر وبر از تغییرات این موتور بودند که منجر به افزایش ۴۰ درصدی قدرت و ۱۰ درصدی گشتاور نسبت به لاگوندا شد. این موتور ۵.۳ لیتری V8 حالا ۳۸۰ اسب بخار قدرت و ۵۵۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد که حتی از قوی‌ترین موتورهای نسل اول ماستنگ یعنی ۷ لیتری کبرا جت هم بیشتر بود.

انتقال نیروی موتور قدرتمند ونتیج توسط گیربکس‌های پنج سرعته دستی یا سه سرعته اتوماتیک صورت می‌گرفت. به لطف این ترکیب، ماسل کار آستون‌مارتین ظرف حدود ۵ ثانیه از صفر به سرعت می‌رسید که در حد قوی‌ترین و سریع‌ترین ماستنگ‌های نسل اول مثل باس ۴۲۹ سال ۱۹۶۹ و مک‌وان سوپر کبرا جت ۱۹۷۱ با موتورهای ۷ لیتری و ۳۷۵ اسب بخار قدرت بود. این در حالی بود که قوی‌ترین موتور نسل دوم ماستنگ در سال ۱۹۷۷ تنها ۱۴۰ اسب بخار قدرت داشت و ۱۰.۳ ثانیه طول می‌کشید تا از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت برسد. برای متوقف کردن ونتیج هم آستون‌مارتین ترمزهای دیسکی خنک شونده در جلو و عقب را در نظر گرفته بود تا از همه لحاظ نسبت به ماستنگ زمان خود برتری داشته باشد.

میراث آستون‌مارتین ونتیج
تولید V8 ونتیج سرانجام در سال ۱۹۸۹ پس از ساخت بیش از ۵۰۰ دستگاه به پایان رسید و سپس جای خود را به مدل جدید ویراژ داد که از همان فرمول قبلی استفاده می‌کرد ولی از تکنولوژی‌های جدیدی بهره می‌برد و در ظاهر نیز دیگر شبیه کپی بریتانیایی ماستنگ به نظر نمی‌رسید. ونتیج امروز هم با فرمولی مشابه ماسل کارهای آمریکایی در حال تولید است و پیشرانهٔ هشت سیلندری که کماکان نیروی خود را به چرخ‌های عقب منتقل می‌کند را حفظ کرده هرچند که این موتور حالا توئین توربو شده و از مرسدس گرفته شده است.