ورزش 3/این هفته ها قرار گرفتن برابر رئال مادرید خسته خیلی راحت شده و زنگ خطر برای مدافع عنوان قهرمانی مدت‌هاست که به صدا در آمده است.
 قابل پیش‌بینی بود. در هفته سی‌ام مقابل والنسیا، رئال مادرید در خانه خود تقریبا با لالیگا خداحافظی کرد هرچند همچنان امیدواری‌هایی وجود دارد، اما این اتفاق می‌توانست در هفته بیست و نهم مقابل لگانس یا هفته بیست و هفتم برابر رایو وایکانو رخ دهد. سه بازی ضعیف پیاپی در خانه (چهار بازی اگر نیمه‌نهایی جام حذفی مقابل رئال سوسیداد را هم حساب کنیم) که سفیدپوشان با اتکا به استعدادشان روی لبه پرتگاه راه رفتند و زنده برگشتند.
شنبه اما پس از نمایشی بی‌انگیزه در نیمه اول، سرانجام سقوط کردند. همان حرکت ابتدایی بازی نشانه‌هایی از کمبود جدیت و انگیزه رقابت را نشان داد؛ رودیگر و لوکاس با دو پاس رو به عقب خطرناک، فران گونزالس، دروازه‌بان تازه‌کار، را به دردسر انداختند. هواداران برنابئو در نیمه اول سوت اعتراض زدند و تا وقت‌های اضافه صبر کردند تا با شدت بیشتری تیم خود را هو کنند، به امید تماشای یک بازگشت دیگر، اما این بار نتیجه برعکس شد.
رئال این لالیگا را تقریباً از دست داده و دلایل زیادی برای آن وجود دارد. فقط این نیست که بارسلونا خیلی بهتر از رئال بازی می‌کند، بلکه بازیکنانش انگیزه و اشتیاق بیشتری برای قهرمانی دارند. به همین دلیل است که مثل یک تیم متحد پرس می‌کنند و بازی مقابل بارسا به این راحتی‌ها نیست؛ برخلاف مادریدی که به تو اجازه می‌دهد در میانه میدان بارها پاس‌کاری کنی و منتظر نوبت خودش بماند.
بازیکنان بارسا بدون توپ تلاش می‌کنند، چون می‌دانند اگر این کار را نکنند، فلیک آن‌ها را نیمکت‌نشین می‌کند، اما آنچلوتی به ستاره‌های خط حمله‌اش انگار مجوز بی‌قید و شرط داده، هر کاری که انجام دهند. حتی اگر وینیسیوس و رودریگو در ۱۶ بازی اخیر فقط ۳ گل زده باشند مشکلی نیست. مدت‌هاست که خط حمله رئال فقط به امباپه وابسته است، کمی به بلینگام و دیگر تقریباً هیچ.
آنچلوتی شنبه خستگی و بدشانسی را بهانه دهمین شکست سال (در مقایسه با دو شکست فصل قبل) کرد، اما واقعیت این است که رئال از ابتدای فصل بد بازی کرده و بدتر از آن، از سپتامبر تا آوریل، در بسیاری از جنبه‌های بازی حس تیمی ناکارآمدی را نشان داده است.