انصاف نیوز/ آنچنان که از عنوان «تاسیان» یا حدیث وفا و وصال کلام ورودی هر قسمت متبادر می‌شد، و البته تاکید بر محسنات و موثرات عشق که از بیتی دیگر برمی‌آمد، به نظر می‌رسید در تازه‌ترین اثر تینا پاکروان، با عاشقانه‌ای در بند و ستایش عشق، پر محنت و البته لبریز از درد مشتاقی مواجه باشیم، عاشقانه‌ای که بار مسئولیتش را بالای عشق دوش‌کشان کشاند و متعلقاتی چون شوق و خلوت و کلام ودیدارها و فراق‌ها بر آن یار شود؛ اما آنچنان که تا به اینجای کار پیداست؛ عشق، سهام‌دار کوچکی از سناریویی در بستر برشی از پیچ تند سیاسی ایران است که نتوانسته انگاره‌های اشکِ شوقِ وصل و تبِ سوزان کوچ را با یکدیگر بیامیزد؛ به واقع، نه دردی می‌آمیزد و نه دوایی می‌آموزد.
متأسفانه کاشت‌های عاشقانه در «تاسیان»، برخلاف مجموعه تاریخی، عاشقانه و البته دوست‌داشتنی خاتون، نه تنها از شانه‌تکانی خالی آمده، بلکه جای خود را به کنش‌های لوس و نابارور، و دیالوگ‌های سبک‌سرانه دخترکان سرخوش قصه داده، دخترکانی که به مراتب نچسب‌تر و سردتر از شهرام خاکستری سرد قصه چهره می‌نمایانند؛ به‌ویژه شیرین که به سردی صورت و یخی رفتار، هرگز نمی‌تواند لیلی خوبی برای شکل‌پذیریِ تصویریِ هُرم گرمای یک عاشقانه پر زور واقعی باشد.
تینا پاکروان درحالی‌که ذیل تجربه موفق خاتون از منظر روایت تاریخی و عاشقانه‌های جنگ‌زده، نشان داده بود که پیش از این، بیش از این می‌تواند بر دل‌ها چنگ و بر ذهن‌ها خط اندازد، در سریال «تاسیان»، جای گفتارهایِ راوی چرایی‌ها و چگونگی‌های یک واقعه مهم دوران معاصر در گستره تاریخ بی‌مرز ایران‌زمین را خالی گذاشته است؛ آنهم در شرایطی که بستر تاریخی یک اثر هنری، خاصه در قالبی آکنده به تصویر و قصه و کلام، بستر مطلوبی برای گفتن از ناگفته‌ها به‌شمار می‌رود.
او گرچه برآن بوده تا در سایه برانگیختن دوباره دیالوگ‌های مرده، گاهی ردی به‌جا بگذارد و چراغی برافروزد، اما با همه اینکه «بِه از هیچی‌ست»، هرچه تا به اینجا در کانونی از تصاویر و گفتارها به دیده نشسته و به گوش رسیده، بیش‌وکم جز آنچه پیش‌تر
روشن شده، نبوده است.
از این‌رو با در نظر گرفتن عنوان سریال، نشانه‌گذاری‌ها، خطوط داستان و پیشرانه آن، چیزی جز سنگینی سایه عشق بر جان مخاطب توقع نمی‌رود، توقعی که درام خاکستری سرد قصه نه تنها در برآورده کردنش موفق نبوده، بلکه نتوانسته آن را به سمت آنچه بایسته یک درام متاثرکننده برآمده از عشق است، سوق ‌دهد.
به هر روی تا پایان قسمت هشتم با در نظر گرفتن هرچه که هست و هرچه که بود، در تاسیانِ کم‌زورِ تازه‌ترین اثر تینا پاکروان، بالای عشق بر تشریف مخاطب کوتاه آمده و آنچنانی از ما آنچنان‌تر نکرده، مگر در احوال فردای آن، پرده بگرداند و شوری دگر اندازد