طرفداری/پپ گواردیولا از آهنگ مورد علاقه‌اش در زمان بازی در سری آ پرده برداشت.
او حالا یکی از شناخته‌شده‌ترین چهره‌های فوتبال جهان است. اما پپ گواردیولا، پیش از آن‌که تبدیل به معمار بارسلونای افسانه‌ای و رهبر منچسترسیتیِ پرستاره شود، هافبکی بود که هوشش نسبت به جثه‌اش برتری داشت. او در اواخر دوران بازی‌اش در سری‌ آ سعی می‌کرد زبان ایتالیایی یاد بگیرد. راهش برای این کار؟ گوش دادن مکرر به یک ترانه در ماشین و در مسیر رفتن به باشگاه برشا: La Storia Siamo Noi از فرانچسکو دی گرگوری.
ترانه‌ای که بعدها تبدیل شد یکی از آثار موردعلاقه‌اش. ترانه‌ای که نه درباره رهبران بزرگ، که درباره مردم عادی‌ست. درباره کسانی که بی‌سروصدا تاریخ می‌سازند. مثل بازیکنی که در اواخر دوران فوتبالش با شنیدن این ترانه، رویاهایی به بزرگی تاریخ‌سازی در فوتبال را در سر می‌پروراند. شاید این ترانه به ما در شناخت پپ گواردیولا کمک کند. حتی با تمام افت‌ها و شکست‌ها، در نهایت او همچنان در قلب طرفدارانش جای دارد.
پپ؛ ضد کلیشه‌ی مربیگری
و سپس مردم، زیرا این مردم هستند که تاریخ را می‌سازند
گواردیولا از همان ابتدا مربی‌ای بود که به چشم نیامدن را به عنوان یک اصل پذیرفت. بازی خودش در تیم یوهان کرایوف کبیر هیچ‌گاه به چشم اهالی غیرفوتبال نیامد، اما او مغز مربی جریان‌ساز هلندی در زمین بود. در تیم‌های پپ، گلزن‌ها مهم‌اند، اما مهم‌تر از آن‌ها، ساختار است. پاس‌های کوتاه، پرسِ بی‌وقفه، جاگیری‌های هوشمندانه و ایده‌هایی که بیشتر شبیه تئوری‌های دانشگاهی‌اند تا دستورالعمل‌های ساده‌ی فوتبال.
او تیم می‌سازد، نه ترکیبی از بازیکنان بااستعداد. و همین نگاه باعث شد تیم‌هایش مثل اُرکستر هماهنگ باشند، حتی با وجود ستاره‌های پر دردسر فوتبالی که گاهی نمایشی و خودسرانه بازی می‌کنند.
در بارسلونا، بایرن و منچسترسیتی، همیشه ایده‌هایش فراتر از زمان خودشان بودند. اما همین وسواس روی جزئیات، همین میل به کنترل همه‌چیز، همان‌قدر که او را بالا برد، گاهی هم او را خسته کرد. و شاید حالا، در ۲۰۲۵، نشانه‌هایی از این خستگی دیده می‌شود.
فصل‌های سختِ یک تاریخ‌ساز
تاریخ هیچ پناهگاهی ندارد
در زمین، منچسترسیتی دیگر آن تیمِ باثبات چند فصل قبل نیست. ترکیب تیم پُر از استعداد است، اما نتیجه‌ها افت کرده‌اند. بازیکنانی که روزی ماشینِ اجرای ایده‌های پپ بودند، حالا گاهی سردرگم به نظر می‌رسند. رسانه‌ها از «پایان یک دوره» حرف می‌زنند، هواداران نگرانند و برخی منتقدان برای اولین بار جرأت پیدا کرده‌اند بپرسند: «آیا گواردیولا هنوز هم بهترین است؟»
در خارج از زمین هم اوضاع آسان نبوده. خبر طلاق او از کریستینا سرا، همسر چند ده ساله‌اش، مثل بمب در رسانه‌ها پیچید. پپ همیشه زندگی شخصی‌اش را خصوصی نگه داشته، اما طبیعی‌ست که چنین اتفاقی تأثیر خودش را بگذارد.
آیا باز هم برمی‌گردد؟
گواردیولا بارها خودش را از نو ساخته. بعد از ترک بارسلونا، بعد از هر ناکامی اروپایی، بعد از هر انتقاد. رمز بقای او، فقط دانش تاکتیکی‌اش نیست؛ بلکه توانایی‌اش در بازتعریف نقش خودش است.
این بار هم ممکن است همین اتفاق بیفتد. شاید پپِ آینده، کمتر وسواسی باشد؛ شاید بیش از همیشه به جوان‌ها میدان بدهد. یا شاید، برای اولین بار، تصمیم بگیرد مدتی کنار بکشد، کتاب بخواند، سفر برود و آهنگ‌های مورد علاقه‌اش را گوش دهد.

تاریخ حق یا ناحق را قضاوت خواهد کرد
ترانه‌ای که پپ برای یادگیری زبان گوش می‌داد، حالا خودش بخشی از داستان اوست. ترانه‌ای درباره‌ی کسانی که بی‌ادعا مسیرشان را می‌روند، و مهم نیست تاریخ درباره‌شان چه می‌نویسد، چون خودشان تاریخ‌اند.
و حتی اگر در مسیر تاریخ، شکست‌ها و مشکلات مثل «سوزن‌هایی زیر آسمان» همیشه همراهمان باشند، چیزی که همیشه پایدار خواهد بود، عشق و وفاداری به کسانی‌ست که به فوتبال معنا بخشیده‌اند. برای همین هم این نوشته نه در زمان فتح سه‌گانه به مقتدرانه‌ترین شکل ممکن، و نه در زمان چهار قهرمانی پی‌درپی‌ در لیگ برتر انگلیس، بلکه حالا و در روزهای سخت او در شهر منچستر نوشته شده است. در تمام این افت و خیزها، چیزی که تغییر نکرده این است که هواداران هنوز پپ را دوست دارند. این عشق به او، فراتر از موفقیت‌ها و شکست‌هاست. این همان چیزی است که در دنیای فوتبال نادر است: وفاداری واقعی. هر اتفاقی بیافتد او «پدران و پسران» است؛ پدر فوتبال پست مدرن و پسر خانواده فوتبال. پپ گواردیولا، با تمام پستی‌ها و بلندی‌ها، هنوز در قلب ماست.