پدال/ پژو ۹۰۷ با پیشرانهٔ ۶ لیتری V12 با ۵۰۰ اسب بخار قدرت و شتاب صفرتاصد ۳.۷ ثانیه، روی کاغذ از فراری و آستون‌مارتین سریع‌تر بود.
 
پژو برندی نیست که به ساخت سوپراسپرت‌های سریع شهرت داشته باشد و اکثر ما این شرکت را با هاچ‌بک‌های کوچک و سدان‌های کسل‌کننده می‌شناسیم ولی پژو در طول تاریخ خود چند با معرفی سوپراسپرت‌های کانسپتی که البته هیچ‌کدام تولید نشدند، سعی کرد این تصویر را تغییر دهد. در اواخر دههٔ ۸۰، این شرکت که به پیشبرد میراث مسابقه‌ای خود علاقه‌مند بود، سوپرکار ۶۸۰ اسب بخاری اوکسیا را معرفی کرد و حدود دو دهه بعد نیز در نمایشگاه خودروی پاریس ۲۰۰۴ کانسپت ۹۰۷ را با موتور V12 رونمایی کرد.

ازآنجایی‌که پژو در اوایل دههٔ ۲۰۰۰ به دنبال مدرن‌سازی طراحی‌های خود برای نسل بعدی محصولاتش بود، به فکر ایجاد تغییراتی جدی در هویت بصری برند خود افتاد و درنتیجه، کانسپت ۹۰۷ را طراحی کرد که در نمای جلو پیش‌نمایشی از خودروهای جدیدی که قرار بود طی سال‌های بعد به بازار عرضه شوند را نشان می‌داد. بااین‌حال، مهم‌ترین ویژگی این کانسپت طراحی نبود بلکه تصور خودرویی بدون محبوبیت از برندی بود که بیشتر به تولید هاچ‌بک‌های ارزان ون‌های دیزلی عادت داشت. ۹۰۷ نشان داد که پژو می‌تواند خودرویی با پرفورمنس نزدیک به فراری ۵۷۵ مارانلو آستون‌مارتین ونکوئیش بسازد.

البته پژو در تاریخ خود هرگز پیشرانهٔ V12 نساخته بود؛ بنابراین، مهندسان فرانسوی انبار قطعات شرکت را زیرورو کردند و پیشرانهٔ ۳ لیتری V6 که در سدان‌های ۴۰۶ و ۶۰۷ استفاده می‌شد را یافتند. آن‌ها سپس یک میل‌لنگ و سرسیلندر اختصاصی ساختند و دو موتور V6 را به هم متصل کردند تا یک نیروگاه ۶ لیتری V12 تنفس طبیعی پدید آید که نیروی خود را از طریق یک گیربکس شش سرعته سکوئنشال به چرخ‌های عقب منتقل می‌کرد.

نتیجه، ۵۰۰ اسب بخار قدرت، شتاب صفرتاصد ۳.۷ ثانیه و حداکثر سرعت ۳۶۰ کیلومتر بر ساعت بود که ۹۰۷ را به قوی‌ترین و سریع‌ترین ساختهٔ پژو تا آن زمان تبدیل می‌کرد. برای مقایسه، پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری V12 فراری ۵۷۵ مارانلو ۵۱۵ اسب بخار قدرت و موتور ۵.۹ لیتری V12 آستون‌مارتین ونکوئیش در آن زمان ۴۶۰ اسب بخار قدرت داشت. طراحی ۹۰۷ هم توسط طراح باسابقهٔ پژو «جرارد ولتر» شکل گرفت که موفق شده بود فرمی سیال را با ظاهری عضلانی به هم پیوند بزند و سوپرکار چشمگیری را خلق کند که به‌اندازهٔ گرند توررهای بریتانیایی و ایتالیایی جذاب به نظر می‌رسید.

در ۹۰۷ خبری از سقف فلزی نبود و شیشهٔ جلو از بالای سر سرنشینان رد شده و در قسمت ستون‌های B به درب صندوق متصل می‌شد. روی کاپوت ۹۰۷ نیز پانلی شیشه‌ای تعبیه شده بود که نمایی باشکوه از شیپوری‌های ورودی هوای موتور V12 را به نمایش می‌گذاشت. پشت گلگیرهای جلو خروجی‌های هوای آب‌شش مانند تعبیه شده بود و به لطف نصب پیشرانه پشت محور جلو، سر اگزوزها از زیر این دریچه‌ها بیرون زده بودند که بی‌شباهت به مرسدس SLR مک‌لارن نبود.

به لطف استفاده از بدنهٔ تمام فیبر کربنی، وزن ۹۰۷ به تنها ۱۴۰۰ کیلوگرم رسیده بود که نسبت قدرت به وزن نزدیک به ۳۵۰ اسب بخار بر هر تن را پدید می‌آورد یعنی رقمی که برای یک گرند تورر بزرگ دونفره بسیار قابل‌توجه بود. کابین این سوپرکار فرانسوی هم با ترکیبی جادویی و مینیمالیستی از چرم، آلومینیوم، چوب و آلکانترا شکل گرفته بود. هرچند ۹۰۷ روی کاغذ از تمام رقبای خود پرفورمنس بهتری داشت ولی تصور اینکه برندی اقتصادی مثل پژو بتواند رقیبی برای فراری تولید کند بسیار دشوار بود.

البته این خودرو اصلاً برای تولید طراحی نشده بود و بیشتر یک طرح مطالعاتی برای چیزی بود که پژو می‌توانست انجام دهد. ۹۰۷ اساساً وسیله‌ای برای پل زدن بین گذشته، حال و آیندهٔ این برند فرانسوی محسوب می‌شد. بااین‌حال، پس از استقبال فوق‌العاده‌ای که در نمایشگاه پاریس از ۹۰۷ به عمل آمد، زمزمه‌های تولید این خودرو در تعدادی محدود مطرح شد اما این اتفاق هیچ‌گاه رخ نداد و ۹۰۷ در حد یک کانسپت که هم‌اکنون در موزهٔ پژو نگهداری می‌شود باقی ماند.