آخرین خبر/ در سال ۱۳۹۹ بعد از این‌که استاد شفیعی کدکنی از کاشت تک‌بلوطشان در زاگرس باخبر شدند، شعری برایش سرودند:
درختی که با نام من کاشتید
سر از فخر بر عرشم افراشتید

ز پندارِ نیکِ شما بود، آنک، 
سزاوار نیکیم پنداشتید 

یکی شعرِ سبزی که تا جاودان، 
بماناد، زان خامه بنگاشتید 

درخت است آرایشِ شعرِ من
به خویشم دگرباره برگاشتید۱

منم عاشقِ باغ و جوبار و گل 
دُرُستم بدین خوی انگاشتید
الی آخر...
۱۰ شهریور ۱۳۹۹

خوشحالی استاد ما را دلگرم‌تر کرد و چند ماه بعد با همکاری بنیاد الگن و رسانهٔ شفیعی کدکنی و حضور در منطقهٔ حفاظت‌شدهٔ الگن، چند‌صد دانهٔ بلوط و چند‌صد دانهٔ بادام کوهی در عرصه و تپه‌‌ای با نام ایشان در الگِن کاشته شد. 
حالا این بلوط‌ها سر از خاک بلند کرده‌اند و با حفاظت و داشتِ بنیاد الگن در منطقهٔ قُرُق، امید دارند تا درختان تناوری شوند.
هر بلوط در زاگرس در کمترین حالت ممکن بیش از ۵۰۰ سال عمر می‌کند.
خاک و آبِ ایران مدیون زاگرس است. 
اکوسیستمی شگفت که یک قلم از مهربانی‌اش تأمین ۴۵ درصد آب شیرین تمام ایران است.
زاگرسِ عظیم وام‌دارِ بلوط است.
پاینده‌باد ایران!
بنیاد الگن
رسانهٔ فرهنگی شفیعی کدکنی