پدال/ MC8-R، شگفتی گمنام تویوتا، یک خودروی مسابقه‌ای بر اساس MR2 بود که با موتور V8 توئین توربو و ۶۰۰ اسب بخار، در دهه ۹۰ میلادی به مصاف غول‌هایی مثل مک‌لارن و پورشه در لمان رفت.
 
تویوتا سال‌ها است که با خودروهای قدرتمند و سریعی مثل سوپرا، MR2، سلیکا و لکسوس LFA نام خود را در دنیای خودروهای پرفورمنس تثبیت کرده است. سوپرا با موتور 2JZ به نماد تیونینگ تبدیل شد، MR2 ارزان‌ترین خودروی اسپرت موتور وسط بود و LFA با موتور V10 خود یک شاهکار مهندسی محسوب می‌شود؛ اما در میان این ستارگان، خودرویی گمنام و فوق‌العاده کمیاب وجود دارد که سریع‌ترین و جسورانه‌ترین تلاش تویوتا در دنیای موتوراسپرت محسوب می‌شود. این خودرو که SARD MC8-R نام دارد، توسط شریک موتوراسپرت تویوتا، شرکت SARD (Sigma Advanced Research Development)، برای رقابت در دسته GT1 در دهه ۱۹۹۰ ساخته شد.

MC8-R بر پایه پلتفرم تویوتا MR2 توسعه یافت، اما تغییرات آن چنان گسترده بود که شباهت کمی به MR2 اصلی داشت. شاسی جلو تا حدی حفظ شد اما عقب خودرو کاملاً بازطراحی شد تا موتور ۴ لیتری V8 توئین توربو 1UZ-FE (که در لکسوس LS400 استفاده می‌شد) در وسط خودرو جای گیرد. این موتور در نسخه مسابقه‌ای ۶۰۰ اسب بخار قدرت و بیش از ۶۵۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. بدنه با پانل‌های فیبر کربنی سبک و عریض‌تر، آیرودینامیک بهتری داشت و شاسی حدود ۴۰۰ میلی‌متر از محور عقب کشیده شد تا پایداری در سرعت‌های بالا تضمین شود. وزن خودرو حدود ۱۳۴۰ کیلوگرم بود که با گیربکس دستی ساخت پورشه و سیستم انتقال قدرت محرک عقب، عملکردی خیره‌کننده ارائه می‌داد.

MC8-R برای رقابت در مسابقه لمان طراحی شد اما در برابر رقبای قدرتمندی مثل مک‌لارن F1 GTR، پورشه ۹۱۱ GT1 و فراری F40 LM کار سختی داشت. این خودرو در سال ۱۹۹۵ در لمان شرکت کرد اما پس از ۱۴ دور به دلیل مشکلات فنی کنار رفت. در سال ۱۹۹۶ با نسخه‌ای بهبودیافته بازگشت و در جایگاه بیست و چهارم (دومین تیم از آخر در میان تیم‌هایی که به خط پایان رسیدند) به کار خود پایان داد. MC8-R در سال ۱۹۹۷ نیز تلاش کرد، اما نتوانست از مرحله پیش‌انتخابی عبور کند. همچنین دو دستگاه از این خودرو در مسابقات قهرمانی FIA GT در سوزوکا در سال ۱۹۹۷ شرکت کردند اما هیچ‌کدام به خط پایان نرسیدند.

با وجود ناکامی‌ها، MC8-R به‌عنوان یکی از معدود تلاش‌های مستقل ژاپنی برای رقابت در سطح GT1، جایگاه ویژه‌ای دارد. برای رعایت قوانین همولوگیشن فیا، SARD موظف بود حداقل یک نسخه جاده‌ای تولید کند اما نهایتاً دو نسخه جاده‌ای از MC8-R ساخته شد. یکی از این دو خودرو مدل ۱۹۹۵ با رنگ سفید بود که در سال ۲۰۱۵ دوباره در ژاپن دیده شد و همچنان در شرایط عملیاتی است درحالی‌که دیگری مدل ۱۹۹۷ با رنگ مشکی بود که آخرین بار بدون پیشرانه در یک انبار مشاهده شد. هر دو مدل از نسخهٔ تضعیف‌شدهٔ موتور V8 استفاده می‌کردند و برای استفاده قانونی در خیابان‌ها اصلاح شده بودند.

قیمت دقیق این نمونه‌های جاده‌ای مشخص نیست ولی گفته می‌شود نسخه سفید در دهه ۲۰۰۰ با قیمتی بیش از ۹۰ هزار دلار به یک کلکسیونر فروخته شده است.