دنیای تصویر/ جواد عزتی چه آن زمان که در سریال‌های کمدی تلویزیونی بازی می‌کرد و چه زمانی که در فیلم‌های جدی سینمای ایران نقش‌ها جدی و مهم را به عهده گرفت یک چیز را به خوبی رعایت می‌کرد؛ رعایت اندازه در نقش آفرینی. کمتر لحظه‌ای در فیلم‌ها و سریال‌های جواد عزتی وجود دارد که تماشاگر از او یک بازی بیرونی و اغراق شده دیده باشد. جواد عزتی این توانایی را دارد که با استفاده از کمترین کنش بیشترین حس را منتقل کند. فرقی نمی‌کند که آن حس چه حسی باشد. غم باشد یا شادی. ترس باشد یا رنج. مهم این جا است که عزتی با کمترین کنش با استفاده از یک نگاه یا یک تغییر لحن ساده تماشاگر را متوجه آن حس می‌کند. عزتی می‌داند و از همه مهم‌تر بلد است که از هر چیزی چقدر و کجا استفاده کند. حواسش هست که اندازه نقش از دستش در نرود و حواسش هست که مثلاً هر نقشی به چقدر وقت و انرژی نیاز دارد. این حواس جمع و هوش ذاتی در «وحشی» هم به کمک جواد عزتی آمده تا نقشی که به به شدت مستعد اغراق آمیز شدن بود با یک بازی درست و هوشمندانه تبدیل به بهترین عنصر سریالی شود که بسیار خوب ساخته شده است.

داوود اشرف سریال «وحشی» کارگر ساده و رنج کشیده‌ای است که ناگهان خودش را در یک موقعیت عجیب و پیچیده می‌بیند. نکته مثبت نقش برای بازیگر این است که پر است از لحظات حسی متفاوت و متضادی که برای بازی در آن باید از تمام توان و تجربه‌های بازیگری کمک گرفت. در قسمت اول عزتی با لحنی سرد که به خستگی پهلو می‌زند بی عملی و نااُمیدی داوود را به خوبی به تصویر می‌کشد. در مواجهه با همکاران و دختر دوستش شفقت دارد و وقتی با خریدار زمینش مواجه می‌شود خوب بلد است در عین کنترل بر روی رفتار خود به شخصیت مقابلش طعنه بزند. اما از وقتی که آن حادثه تلخ برای بچه‌ها در ماشین داوود اتفاق می‌اُفتد این کاراکتر تغییر وضعیت می‌دهد. اضطراب و خشم جای احساسات قبلی را می‌گیرد و ما از این جا به بعد با عزتی دیگری مواجه هستیم. عزتی که بریده بریده حرف زدن و چشمان مضطربش به خوبی همه چیز را توضیح می‌دهد. عزتی با بازی در سریال «وحشی» نشان داد بازیگری بیش از هر چیز به کنترل درست و دقیق و استفاده به اندازه از احساسات بستگی دارد و عزتی از معدود بازیگران سینمای ایران است که این کار را خوب بلد است.