فارس/ سید نورالله حسینی، بابای مهربان مدارس ناحیه ۶ اصفهان که سال‌ها با لبخند و محبت، قلب دانش‌آموزان را گرم کرد، در آخرین درس زندگی‌اش با اهدای اعضای بدن، جان دوباره به دیگران بخشید و چراغ ایثار را برای همیشه روشن گذاشت.

سید نورالله حسینی، بابای محبوب و دوست‌داشتنی مدارس ناحیه ۶ اصفهان، که سال‌ها با چهره‌ای خندان و دلی سرشار از محبت، همچون پدری دلسوز در کنار دانش‌آموزان بود، بر اثر عارضه‌ای ناگهانی از میان ما رفت، اما در واپسین لحظات حیات پربارش، با اهدای اعضای بدن خود، درسی ابدی از ایثار و انسانیت به جای گذاشت که تا همیشه در قلب‌ها ماندگار خواهد ماند؛ این مرد بزرگ، که نامش با مهربانی و خدمت عجین شده بود، حتی در لحظه وداع، زندگی را به دیگران هدیه کرد و نشان داد که فداکاری، پایانی ندارد.

سید نورالله حسینی تنها یک خدمتگزار مدرسه نبود؛ او نمادی از آرامش، صبر و محبت بی‌منت بود که با حضور گرمش، فضای سرد و خاکستری حیاط‌های مدرسه را به باغی از لبخند و امید بدل می‌کرد؛ از باز کردن درهای کلاس با دستانی پرمهر تا همراهی صمیمی با معلمان و دل‌بستگی عمیق به دانش‌آموزان، همه و همه از او تصویری ساخت که نه تنها در ذهن کودکان، بلکه در قلب تمام اهالی جاودانه شد.

این مرد بزرگ، مدرسه را نه صرفاً ساختمانی برای آموزش، بلکه آغوشی گسترده برای پرورش رویاها و آرزوهای کوچک می‌دانست؛ رفتار صمیمانه‌اش، نگاه پدرانه‌اش به دانش‌آموزان و تلاش بی‌وقفه‌اش برای آسایش محیط آموزشی، او را به الگویی بی‌بدیل از انسانیت بدل کرد که خاطره‌اش در هر گوشه از این دیار جاری است؛ اهدای اعضای بدنش، که به چندین نفر زندگی دوباره بخشید، آخرین درس او به ما بود؛ درسی که می‌گفت مهربانی و فداکاری، حتی در برابر مرگ نیز سر خم نمی‌کند و می‌تواند چون نسیمی پاک، تا ابد در جان‌ها جریان یابد.
جامعه فرهنگی اصفهان، هرچند در غم از دست دادن این گوهر گران‌بها داغدار است، اما به داشتن چنین اسوه‌ای از ایثار و محبت می‌بالد؛ سید نورالله حسینی، بابای مهربان، اکنون در هر گوشه از این مدارس حضور دارد؛ در باز شدن آرام درهای کلاس، در گرد گچ‌هایی که با صبر و حوصله جمع می‌کرد و در ردپای عاشقانه‌اش که هنوز در راهروهای مدرسه به چشم می‌آید، او زنده است و خواهد ماند، چون عشق و مهربانی‌اش، هرگز پایانی ندارد.