خراسان/ «به دوگانه دیپلماسی و میدان پایان دهید» عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم غلامرضا بنی اسدی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

برخی حرف ها نباید بر زبان و قلم جاری شود اما دریغا که می شود و دریغاتر این که به نام انقلابیگری هم چنین می شود و تیر در چله کمان دشمن گذاشته می شود. حواس مان نیست انگار که امروز نه تنها جنگ تمام نشده که فراگیرتر از ساحت نظامی، نظامات حکومتی و اجتماعی و روانی ما را هدف گرفته اند. انگار برخی ها هم خوش خوشان شان می شود از این وضعیت. اگر نه این بود، فلان عضو شورای شهر فلان جا، قلب رئیس جمهور را هدف تیر های کینه صهیونیست ها نمی خواست. اگر نه این بود که دیگران به تراشیدن توان ملی، قلم نمی فرسودند. انگار فهم این واقعیت برای برخی ها سخت است که باید سنجیده گفتار و رفتار کرد و حتی پندار را نظام داد.در روزگاری که ایران با چالش‌های گوناگون داخلی و خارجی روبه‌روست، بیش از هر زمان دیگری نیازمند وحدت ملی هستیم. وحدتی ریشه‌دار، آگاهانه و نه شعاری؛ وحدتی که میان مردم، نخبگان و حاکمیت پلی بسازد تا کشتی ایران از میان توفان‌ها عبور کند. امروز دشمنان ایران، به‌ویژه صهیونیسم جهانی، با ابزار رسانه، عملیات روانی و تحریک ناراضی‌گری، در پی آن هستند که بزرگ‌ترین سرمایه ملی ما یعنی «اعتماد و انسجام درونی» را تضعیف کنند. آن‌ها می‌دانند ایران را نمی‌توان با جنگ مستقیم شکست داد، اما اگر ایرانیان را به جان هم بیندازند، خود کشور از درون تحلیل می‌رود. در چنین شرایطی، تخریب دولت، بی‌اعتبار کردن نهادهای حاکمیتی و ترویج بدبینی و اختلاف در جامعه، خواه آگاهانه باشد یا ناآگاهانه، چیزی جز بازی در زمین دشمن نیست. این‌ها تیرهایی‌اند که از کمان رسانه‌های صهیونیستی و اتاق‌های فکر آن‌ها رها شده‌اند، اما متأسفانه گاه به دست برخی در داخل هم به هدف می‌خورند.
نقد منصفانه، دلسوزانه و مشفقانه همیشه لازم است، اما مرز باریکی میان نقد و تخریب وجود دارد. 
مرزی که اگر نادیده گرفته شود، به جای اصلاح، کشور را وارد گرداب بی‌ثباتی می‌کند. مسئولان، مردم، رسانه‌ها و نخبگان، همه باید درک کنند که در شرایط خطیر فعلی، دشمن نه در پشت دیوار که در فضای مجازی، در پشت نقاب‌ها و در لابه لای سخنان دوپهلو پنهان شده است.امروز حمایت از دولت و نهادهای رسمی کشور، نه یک گرایش سیاسی که یک وظیفه ملی است. دولت، اگرچه ممکن است دچار کاستی‌هایی باشد، اما در صف اول مقابله با تحریم، فشار اقتصادی، تهدید امنیتی و توطئه خارجی ایستاده است. تضعیف آن، جز تقویت پروژه‌های آشکار دشمن برای فروپاشی اجتماعی، ثمری ندارد.ما باید از همه ظرفیت های موجود برای رسیدن به وضع مطلوب استفاده کنیم. پشت میز ننشینیم، ما را روی میز می گذارند. این را  به عنوان یک واقعیت باید پذیرفت. همان که دکتر قالیباف  نیز به صراحت تاکید کرد: «دیپلماسی یک روش برای مبارزه است، مثل موشک که برای مبارزه است.» نه باید موشک را تضعیف کرد و نه دیپلماسی را. هر دو را باید چون دوبال تقویت کرد. ققنوس ما با این دوبال از خاکستر برمی خیزد و پر می کشد. باری، آنچه امروز ایران نیاز دارد، گفت‌وگوی ملی، تحمل متقابل، اتحاد هدفمند و تقویت اعتماد عمومی است. این وحدت نه به معنای چشم بستن بر کاستی‌ها، بلکه به معنای اولویت دادن منافع ملی بر منافع جناحی و شخصی است.فراموش نکنیم: ایران خانه همه ماست و اگر سقف این خانه ترک بردارد، بر سر همه فرو خواهد ریخت. بی‌هیچ تمایزی میان منتقد و مدافع و حتی مخالف. هنوز در دنیا بمب و موشکی ساخته نشده است که میان مخالف و موافق تمیز قائل شود. هوشیار باشیم!