خراسان/ این روزها تماشای فوتبال خارجی با تلویزیون‌های بزرگ، با کیفیت بالای فیلم برداری و پخش و بازی‌های جذاب تیم‌ها واقعاً می‌چسبه، به‌خصوص اگه صدای تلویزیون رو قطع کنیم تا نفهمیم گزارشگران گرامی راجع به تیم‌ها چه کشفیات عجیبی دارن و اسم کدوم بازیکن‌ها رو یا غلط می‌گن یا اشتباه تلفظ می‌کنن. اما قدیم کمترین مشکل صدای گزارشگر بود. تو یک خانواده به‌طور مثال 6 نفره که پدر می‌خواست اخبار ببینه و مادر سریال و بقیه اعضا هم هرچند بیشتر از سه شبکه نداشتیم اما ترجیح می‌دادن علیه عضو فوتبال‌بین خانواده ائتلاف کنن، تماشای فوتبال جیره‌بندی سخت‌گیرانه‌ای داشت. تازه به فرض که می‌شد از این هفت‌خان گذر کرد و یک فوتبال رو دید. یا وسطش پخش زنده قطع می‌شد. یا معلوم نبود کی مال کدوم تیمه؟ تلویزیون‌های 14 اینچ تو هر خونه مخصوص تماشای فوتبال بود تا تلویزیون رنگی خراب نشه چون خیلی از خانواده‌ها فکر می‌کردن فوتبال هم مثل آتاری لامپ تصویر تلویزیون رنگی رو خراب می‌کنه. حالا تو تلویزیون 14 اینچ سیاه و سفیدی که 22 نفر در ابعاد مورچه این‌ور اون ور می‌رفتن تماشای فوتبال کمک می‌کرد فقط از نتیجه باخبر بشیم، چون قابل تشخیص نبود کی دریبل داده، کی دفاع کرده. فقط بیشتر اوقات امیدوار بودیم یکی از تیم‌ها شورت ورزشی مشکی بپوشه تا لااقل یک راه برای تشخیص بازیکنان از هم داشته باشیم.  
 
نویسنده: دانیال دایی داووداینا طنزپرداز