تسنیم/ثروتمندترین باشگاه‌ها با بازیکنان مطرح نیز بدون ساختار رهبری قوی، نمی‌توانند به موفقیت پایدار برسند.
 در دنیای والیبال، اتفاقات عجیبی در حال رخ دادن است؛ مربیان یکی پس از دیگری کنار گذاشته می‌شوند حتی وقتی تیم‌هایشان موفق هستند.
برای مثال، مارکو فنولیو، سرمربی تیم فنرباغچه، به‌ تازگی این تیم را به قهرمانی جام حذفی ترکیه رساند، اما تنها پس از یک شکست در پلی‌آف مقابل گالاتاسرای از کار برکنار شد. به همین سادگی.
او تنها قربانی این روند نیست. ایگور کولاکوویچ از هدایت هالک‌بانک ترکیه کنار گذاشته شد؛ تیمی که به مرحله نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا صعود کرده بود. در لهستان نیز دو تیم برتر درست پیش از آغاز پلی‌آف مربیان خود را تغییر دادند. تحولات مشابهی در ایتالیا، یونان و دیگر کشورها نیز دیده می‌شود حتی در شرایطی که نتایج تیم‌ها قابل قبول بوده‌اند.
خطر عادی‌سازی اخراج‌های برنامه‌ریزی‌شده
شاید نگران‌کننده‌ترین بخش ماجرا، عادی شدن این تغییرات باشد. شایعات معمولاً چند روز پیش از اعلام رسمی به گوش می‌رسند و همه از رفت‌وآمدها خبر دارند حتی پیش از آن‌که فصل به پایان برسد.
این فضا، محیطی مسموم ایجاد می‌کند؛ جایی که مربیان با علم به خروج قریب‌الوقوع خود، تیم را هدایت می‌کنند. این موضوع باعث تضعیف روحیه، اختلال در انسجام تیمی و زیر سؤال رفتن اقتدار مربیان می‌شود.
زمانی برای تجارت، نه اعتماد
استخدام سرمربی باید مانند انتخاب یک مدیرعامل برای یک شرکت بزرگ باشد. باشگاه‌ها باید بر اساس شخصیت، سبک رهبری، فلسفه کاری و تجربه تصمیم بگیرند. اگر کسی تمام این معیارها را دارد، شایسته است فرصتی برای پیاده‌سازی دیدگاه خود داشته باشد
اما در والیبال امروز، حتی معتبرترین نام‌ها نیز در امان نیستند. مربیان به عنوان راه‌حل‌های موقتی در نظر گرفته می‌شوند، نه رهبران بلندمدت. در اولین نشانه از بحران یا حتی عدم اطمینان، آن‌ها تعویض می‌شوند.
این تصمیم‌گیری‌های شتاب‌زده، پیام نگران‌کننده‌ای به جامعه ورزشی می‌فرستد: مربیان، مصرفی‌اند! مربی باید اختیار داشته باشد، مانند یک ژنرال یا مدیرعامل.
درست مانند ارتش یا یک شرکت تجاری، تیم‌های ورزشی نیز نیاز به ساختارهای قدرت مشخص دارند. سرمربی فقط یک طراح تاکتیک نیست؛ او رهبر افراد، سازنده فرهنگ تیمی و چهره اصلی هویت باشگاه است.
وقتی جایگاه او همواره در خطر باشد، هیچ چشم‌انداز بلندمدتی موفق نخواهد بود. حتی ثروتمندترین باشگاه‌ها با بازیکنان مطرح نیز بدون ساختار رهبری قوی، نمی‌توانند به موفقیت پایدار برسند. همان‌طور که دیده‌ایم، صرفاً داشتن استعداد ضامن قهرمانی نیست.
بازنگری در سیاست‌های باشگاه‌ها
باشگاه‌های والیبال و مالکان و سهام‌داران آن‌ها باید مربیان را نه به عنوان مهره‌های موقتی، بلکه به عنوان شریک‌های استراتژیک ببینند. مشارکت واقعی مربیان در ساختار تیم و برنامه‌ریزی‌های بلندمدت، مسیر پایدارتری به سوی موفقیت خواهد بود. باید نگاه مصرفی به مربیان را کنار گذاشت و آن‌ها را آن‌گونه که هستند دید، یعنی معماران تعالی.
برخی باشگاه‌ها همچنان به ثبات وفادارند
خوشبختانه همه‌ باشگاه‌ها به موج اخراج‌ها نپیوسته‌اند. واقف‌بانک ترکیه همچنان با جووانی گیدتی ادامه می‌دهد و کونلیانو با دانیله سانتارلی در اوج باقی مانده است. آرکاس ازمیر نیز نشان داده که با ثبات، حتی با بودجه‌ای محدود، می‌توان به نتایج درخشانی رسید؛ سرمربی این تیم، گلن هوگ کانادایی است.
پیامد این روند برای والیبال چیست؟
این جریان، تنها درباره امنیت شغلی نیست؛ بلکه درباره احترام، اعتماد و برنامه‌ریزی بلندمدت است. مربیان فقط استراتژیست نیستند؛ آن‌ها رهبران تیم و سازندگان فرهنگ باشگاه‌اند. امید می‌رود باشگاه‌ها نگاه خود را به نقش مربیان بازنگری کنند. زیرا در نهایت، اعتماد به فرآیند، نه فقط نتیجه فوری، بلکه مسیر واقعی رسیدن به موفقیت است.