فارس/ پیش بعضی نفرات و بعضی فریم های عکس، آدم کم می آورد. کمرش خم می شود به احترام. مثل عکس همین پسر اگر مو به موی این روایت درست باشد. کاش کسی فیلم کوتاهی از یک عشق بزرگ بسازد. ماجرای پسرکی که از قریه و روستایی در حوالی شهر «دیوانیه» عراق. هر روز کلمن آب آبی رنگ پلاستیکی سنگینی که پر از آب و یخ کرده را با هزار و یک مراعات می کشد تا خودش را به جاده برساند. پسرکی که فیلم های عبور زائران از جاده های «مشایه»، «نجف به کربلا»، طریق العلما و سایر مسیرهای دیوانیه را دیده و دلش هوایی شده است.
کلمن آبی که تقریباً اندازه اش نصف قد و قامت خودش است و برای پسرک نحیفی مثل او اصلاً سبک نیست را هزار بار روی زمین می گذارد و بر می دارد در مسیر خانه تا جاده تا مبادا آب روی زمین بریزد. پسرک فکر کرده که هر جاده ای که به مشایه برسد، مسیر عبور زائران است اما از قضا نیست که بدبختانه نیست! هر روز زیر هرم آفتاب چهل و چند درجه بیابان در حالیکه سیاهپوش است برای اربعین امام حسین(ع) این بار عشق و آب و انتظار را می کشد تا شاید زائری رد شود و جرعه آبی به دستش بدهد. هزار بار سرک می کشد اما این جاده، خلوت است. زائری رد نمی شود. رد هم بشود تک و توک و بومی هستند.