خراسان/ دیروز سر یک ماجرایی با رفیقم بحث‌‌مون شد و هرکدوم از ما به شدت معتقد بود حق با خودشه. دوستم گفت: «آخه عقل کل، دانشمند، پروفسور، این چه حرفیه می‌‌زنی»؟ بعد من هم گفتم: «ببین استاد عزیز، نابغه، قربون اون تیپ معرکه‌‌ات، ماجرا اینه که...». خلاصه چند دقیقه داشتیم صفات خوب نثار هم می‌‌کردیم تا این‌‌که دوستم قبول کرد حق با منه و گفت: «راست می گی لعنتی، نکبت حالا فهمیدم چی می گی، ولی منظور منم این بود که ...» بعد منم منظورش رو فهمیدم و گفتم: «عه راست می گی خره» و خلاصه شروع کردیم به‌هم بدوبیراه گفتن. اون‌‌جا بود که یک لحظه تصور کردم اگه یک خارجی بخواد با گوگل ترنسلیت متوجه منظور ما بشه، چی فکر می‌‌کنه؟ اون‌‌جا که محترمانه صحبت می‌‌کردیم در حقیقت داشتیم بدوبیراه می‌‌گفتیم، اون‌‌جایی که بدوبیراه می‌‌گفتیم در حقیقت داشتیم همدیگه رو تایید می‌‌کردیم. واقعاً چرا دانشمند رو در معنی خنگول، خوش‌‌تیپ رو به‌‌عنوان پخول و مهندس رو به عنوان نادون به‌‌کار می‌‌بریم، اما دیوونه رو به‌‌عنوان خیلی چاکرم، مسخره رو به‌‌عنوان خیلی بانمکی به‌‌کار می‌‌بریم؟ الان کریس رونالدو چند روز دیگه بیاد، از کجا می‌‌خواد متوجه منظور ما بشه؟ ها؟

دانیال دایی داووداینا