اطلاعات/متن پیش رو در اطلاعات منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست

آمریکا حاضر به پذیرش ریسک تهاجم و مخاصمه‌ای نیست. زیرا که در صورت رویارویی با ایران، می‌تواند کل منطقه را با آشوب و خطر مواجه کند و اقتصاد تحت فشارش را در گرداب تازه‌ای بیندازد که تحمل تبعات آن چندان سهل و آسان نخواهد بود. 
 
فتح الله جوادی| شنبه دیگری هم آمد و دور جدید مذاکرات غیرمستقیم ایران و آمریکا این‌بار در رم برگزار شد. عراقچی، ویتکاف با واسطه بوسعیدی وزیر عمانی، شرایطشان را گفتند و آنچه که تا به حال از جریان مذاکرات رسانه‌ای شده یکی بیانیه وزیر عمانی است که آن را موفقیت‌آمیز خواند و ورود به مرحله‌ بعدی گفتگوها که هدف آن امضای توافق هسته‌ای منصفانه است و دیگری عراقچی وزیر خارجه که او هم آن را مذاکراتی در حال حرکت به جلو دانست و معلوم شد اینکه گفته‌اند ترامپ دستورالعملی صادر کرده است که هرچه سریعتر کار را طبق خواسته من جلو ببرید و کشدار نکنید حرف چندان با ربطی نبوده و قرار هم نیست طبق خواست آنها و تحت شرایط تحمیلی کاری به سرانجام برسد. مهم این است که اکثریت جامعه به‌ویژه فضای کسب و کار و اقتصاد هم از به نتیجه و فرجام رسیدن مذاکرات استقبال می‌کنند و خوشبختانه حجم مخالفت‌ها و سنگ‌اندازی‌ها هم این‌بار در حدی نیست که موجبات تضعیف تیم مذاکره‌کننده ایرانی را از پیش فراهم آورد.

اگر دستیابی به توافق به رفع تحریم‌های ظالمانه بینجامد و گرهی از کار ملک و ملّت بگشاید، زخم زبان این و آن و طعنه فلان و بهمان را چه باکی است؟ البته شرط آن این است که اولاً خودمان دست به تحقیر نزنیم و چون گذشته خائن سازی نکنیم و برچسب خیانت و بی‌غیرتی و وابستگی نزنیم و ثانیاً نه همه چیز مملکت را به توافق گره بزنیم و نه آن را بی‌اهمیت بخوانیم چرا که در واقع بی‌اهمیت هم نیست.

چرا که بورس برای نخستین بار مرز ۳ میلیون واحد را رد کرد، بهای دلار و طلا هم عقب نشست و حداقل نوسانات انتظاری فعلی نشان می‌دهد که دستیابی به توافق می‌تواند تا چه حد مهم باشد.

دولت کار خودش را می‌کند و رئیس جمهوری هم نظر رهبری را تکرار کرده که امور مملکت را معطل تحریم نمی‌کند که همین هم درست است، اما به هر حال انتشار خبرهای مثبت یا منفی از مسقط یا رم چه بخواهیم و چه نخواهیم اثرات خود را برجای می‌گذارند.

حالا هم زمان آن نیست که به غفلت‌هایی که در همه دولت‌ها درباره ساماندهی اقتصاد مقاومتی و الزامات آن صورت گرفته است بپردازیم و گذشته را شخم زنیم و دنبال مقصر بگردیم که چه کسانی و چه گروه‌هایی با عملکردشان یا ترک فعل‌هایشان مسبب این وضع اقتصاد و بحران‌ها و ناترازی‌های خطرناک بوده‌اند.

همه هم می‌دانیم که بخش مهمی از شرایطی که در آنیم نه به دلیل تحریم‌های خارجی که به دلیل تحریم‌های داخلی و عدم انجام اصلاحات ساختاری و سوء مدیریت‌ها و غفلت‌های نظام تصمیم‌گیری به وجود آمده است که حتماً باید برای آن فکری کرد، اما حال زمان پیش کشیدن این بحث‌ها نیست، بلکه فرصتی است تا از این امکان با درنظر گرفتن حداکثر توان چانه زنی و عقلانیت و البته با وحدت نظر و اتحاد و کمترین اشتباه محاسباتی، بیشترین بهره را ببریم.

این نکته را نیز فراموش نکنیم برخلاف آنچه برخی مخالفان می‌گویند، نه ایران در شرایطی است که توان و قدرت دفاعی مناسب نداشته باشد و خدای ناکرده، از نفس افتاده و ناتوان ناگزیر به قبول هر شرایطی باشد و نه آمریکا حاضر به پذیرش ریسک تهاجم و مخاصمه‌ای است که در صورت رویارویی با ایران، می‌تواند کل منطقه را با آشوب و خطر مواجه کند و اقتصاد تحت فشارش را در گرداب تازه‌ای بیندازد که تحمل تبعات آن چندان سهل و آسان نخواهد بود.